Η "άλλη" Αμερική...

Όταν ακούω την λέξη "Αμερική", μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό δύο πράγματα. Το ένα είναι το γνωστό προφίλ  της υπερδύναμης: ο αυταρχισμός, ο ιμπεριαλισμός, οι αμέτρητοι κατά καιρούς πόλεμοι, το πανίσχυρο πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό imperium. Το άλλο είναι η εικόνα ενός Αμερικάνου να κάθεται σε ένα diner και να καταβροχθίζει ένα τεράστιο cheeseburger, μια μερίδα τηγανητά κρεμμύδια, την "πίτα της ημέρας", κι όλα αυτά παρέα με ένα γιγάντιο milkshake... Αυτή είναι όμως η Αμερική; Σε μεγάλο βαθμό, ναι. 'Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό...
Υπάρχει η κατεστημένη Αμερική. Η Αμερική των πολυεθνικών, του ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού, του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Νίξον, του Κίσσινγκερ, του Μακάρθι, του Μπους, των τηλε-ευαγγελιστών, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, του αναλφαβητισμού, του ΝΑΤΟ, του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της παντελούς έλλειψης Εθνικού Συστήματος Υγείας, των πλήρως κατευθυνόμενων media, των ταχυφαγείων, των πλαστικών Χολιγουντιανών ταινιών, των ανέργων, των λαϊκών συσσιτίων, της τρομο-υστερίας, της κτηνώδους δύναμης και της πλήρους αποχαύνωσης...
Δίπλα όμως σε αυτή την Αμερική, υπάρχει και η περίφημη "άλλη Αμερική"... Είναι η Αμερική του Μπομπ Ντίλαν, του Γούντστοκ, της τζαζ, των μπλουζ, των χίπις, των κινημάτων διαμαρτυρίας, του Μπέρκλεϊ, του Τσάρλι Πάρκερ, του Νόαμ Τσόμσκι, του Γκίνσμπεργκ, του Χάουαρντ Ζιν, της Τζόαν Μπαέζ, του Τζάκσον Πόλοκ, του Χέμινγουεϊ, του Σιάτλ, της Άντζελα Ντέιβις, του Μπόμπι Σηλ, των Μαύρων Πανθήρων, του ροκ, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του Κόπολα, της Εργατικής Πρωτομαγιάς, του Όρσον Ουέλς, των Ντορς, του Γούντι Άλεν, των Αμερικάνων που πολέμησαν και πέθαναν στον Ισπανικό Εμφύλιο, στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού, τιμώντας το διεθνιστικό τους καθήκον...
Είναι γεγονός πως η κατεστημένη Αμερική έχει τα ηνία. Αυτή επιβάλλει τη θέλησή της, τόσο μέσα στα πλαίσια των Η.Π.Α., όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή στιγματίζει, με τη τεράστια ισχύ της και την ακόρεστη δίψα της για παγκόσμια επικυριαρχία, τις ζωές όλων των κατοίκων του πλανήτη, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες. Όμως η φωνή της "άλλης" Αμερικής είναι πάντα παρούσα. Και κατά καιρούς έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στο ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. Είναι η Αμερική που, αν και μειοψηφική, σκέπτεται και αντιστέκεται.
Η κατεστημένη Αμερική σου λέει: "Φίλε, κατανάλωσε και άραξε στη πολυθρόνα. Όλα πάνε καλά...". Η "άλλη" Αμερική σου λέει: "Φίλε, τα πράγματα δε πάνε καλά. Αν όμως σηκωθείς από τη πολυθρόνα και παλέψεις, ίσως πάνε καλύτερα...".