Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Ποπ και ροκ...

"Κάποτε...υπήρχε το λαϊκό, το έντεχνο, το ροκ/κάποτε υπήρξαν όλα αυτά πριν γίνουν ποπ..." λέει το πολύ καλό τραγούδι της Ευσταθίας, και είναι μια μεγάλη αλήθεια. Και να φανταστεί κανείς πως ο στίχος αυτός προέρχεται από ένα ποπ τραγούδι...
Κάποτε υπήρχε το ροκ, η τζαζ, το λαϊκό, το έντεχνο, η κλασσική και ως διακριτό είδος η ποπ. Τώρα το ροκ πέθανε και γεννήθηκε το λεγόμενο "alternative", που απέχει πολύ από τη ροκ αίσθηση και φιλοσοφία. Η επαναστατικότητα και η αμφισβήτηση, αξίες που είναι το DNA του κλασσικού ροκ, χάθηκαν τελείως και αντικαταστάθηκαν από  light μελωδίες και τελείως απολιτίκ και "εύκολο" στίχο. Η τζαζ αντικαταστάθηκε από την "acid jazz", το λεγόμενο "κουλτουρομπίτ", ένα είδος "μπιτακίου" για κουλτουριάρηδες και καλά. Chill out για ψαγμένα τυπάκια... Ακόμα και η κλασσική μουσική έχει μπασταρδευτεί με το ποπ. Τώρα οι τενόροι και οι σοπράνο "ψάχνονται" και με άλλα πράγματα... Μια χαρακτηριστική περίπτωση της νέας τάσης, οι ll Divo. Όσο για το λαϊκό, πρώτα έγινε σκυλάδικο και μετά λαϊκοπόπ. Και για το κατασκεύασμα του ethnic, ας μη μιλήσω καλύτερα...
Η ποπ μου αρέσει. Υπάρχει και σκεπτόμενη, ποιοτική ποπ, που την απολαμβάνω ιδιαίτερα. Στις μέρες μας όμως, ακόμα και η ποπ έχει γίνει....ποπ! Πάνε οι μέρες των Pet Shop Boys και των Depeche Mode. Τώρα καταναλώνουμε light και την ποπ μας...
Όλα έχουν γίνει ποπ...Με "ζαμπόν χωρίς λιπαρά", όπως λέει και σε ένα άλλο τραγουδάκι της η φίλη μου η Ευσταθία...

Η πιο όμορφη θάλασσα...

Η πιο όμορφη θάλασσα...


Η πιό όμορφη θάλασσα είναι αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιό όμορφο παιδί,
δε μεγάλωσε ακόμα...

Τις πιό όμορφες μέρες,
τις πιό όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Και ότι πιό όμορφο,
ότι πιό όμορφο θα' θελα να σου πω,
δε στο είπα ακόμα...



Ναζίμ Χικμέτ

Επίλογος...

Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να είναι οι τελευταίοι
οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενίκανε πουλιά
σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γένικαν άγριοι ποταμοί που τρέχουνε στη θάλασσα
και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ενας λωτός
να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι



Μανώλης Αναγνωστάκης

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Θα πεταχτώ λίγο να σώσω τη Γη, κι έρχομαι...

Δε μπορώ καθόλου τους celebrities σαν τη Μαντόνα, τη Τζολί και τον Μπόνο που, ενώ κολυμπάνε στα φράγκα, την έχουνε δει ακτιβιστές και προσπαθούν να σώσουν τον πλανήτη! Είτε υιοθετώντας ντουζίνες παιδιά από την Αφρική και την Ασία, είτε συμμετέχοντας σε οικολογικά πανηγυράκια τύπου Live Aid, είτε επισκεπτόμενοι ως "Πρέσβεις Καλής Θελήσεως" διαφόρων οργανισμών τη Σομαλία και τη Ρουάντα φορώντας, όλο θλίψη και συντριβή, τις μπαντάνες και τα Rayban. Ο κόσμος όμως δεν είναι και τόσο χαζός. Και το κάλπικο πράγμα το καταλαβαίνει. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω περιστατικό...
Πριν μερικά χρόνια οι U2 ήταν σε συναυλία στη πατρίδα τους, την Ιρλανδία. Η συναυλία κυλούσε κανονικά, ώσπου ο Μπόνο κάνει νόημα στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να σταματήσουν να παίζουν. Επικρατεί απόλυτη ησυχία για μερικά δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ο Μπόνο αρχίζει να χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του: κλαπ, κλαπ, κλαπ... Μετά από λίγο, χτυπώντας πάντα τα χέρια του, λέει: "Θέλω να σκεφτείτε ότι, κάθε φορά που χτυπάω τα χέρια μου, ένα παιδί στην Αφρική πεθαίνει.". Και τότε ακούγεται μια δυνατή φωνή, από κάποιον μέσα απ' το κοινό: "Ε τότε σταμάτα να τα χτυπάς, βρε βλάκα!"

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Wim Wenders: Η Καλαβρία της ανεκτικότητας.

Η νέα ταινία του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη Wim Wenders αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Στοίχισε μόλις 183.700 ευρώ, κρατάει 32 λεπτά και αποτελεί ένα είδος δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ που μας  μεταφέρει στα χωριά της Καλαβρίας, αυτής της φτωχής περιοχής της Νότιας Ιταλίας. Η ταινία ονομάζεται "Il volo", δηλαδή "Η πτήση", και δε μας μιλάει για τη Καλαβρία της Μαφίας, της γνωστής Ντραγκέτα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για μια άλλη Καλαβρία. Εκείνη της ανεκτικότητας...
Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, στα χωριά της Καλαβρίας λαμβάνει χώρα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον "πείραμα". Όλα ξεκίνησαν το 1997. Στη κοινότητα του Μπαντολάτο φτάνει ένα πλοιάριο με εξαθλιωμένους Κούρδους πρόσφυγες. Ο δήμαρχος της περιοχής, αντίθετα με ότι θα περιμέναμε από ένα δήμαρχο μιας δυτικοευρωπαϊκής χώρας, τους δέχτηκε, πάλεψε ενάντια στη γραφειοκρατία και την επιφυλακτικότητα των κατοίκων και των πολιτικών πετυχαίνοντας να τους παραχωρηθεί πολιτικό άσυλο, τους έδωσε δουλειές και τους άνοιξε τα άδεια σπίτια της κοινότητας για να μείνουν. Αμέσως άρχισε η αλλαγή. Τα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής γέμισαν ξανά ζωή, αναζωογονήθηκε η οικονομία και όλα αυτά είχαν επιπλέον ως αποτέλεσμα οι παλιοί κάτοικοι της Καλαβρέζικης υπαίθρου, που την είχαν από χρόνια εγκαταλείψει κυρίως για τη πλούσια Βόρεια Ιταλία, να αρχίσουν να επιστρέφουν στον τόπο τους. Το τοπίο στο Μπαντολάτο είχε πλέον αλλάξει άρδην προς το καλύτερο. Γρήγορα το πείραμα επεκτάθηκε και σε πολλά άλλα χωριά της Καλαβρίας, με τα ίδια ευεργετικά αποτελέσματα. Αυτό το πείραμα υποδοχής κι ένταξης των προσφύγων στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της περιοχής ονομάστηκε "μόνιμη φιλοξενία".
Σήμερα, σε μια εποχή όπου σε ολόκληρη την Ευρώπη οι νόμοι της μεταναστευτικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα εχθρικοί προς τους μετανάστες, και γίνονται ολοένα και σκληρότεροι, η Καλαβρία είναι η μοναδική περιοχή της Ευρώπης όπου η "μόνιμη φιλοξενία" των αιτούντων άσυλο προσφύγων θεσμοθετείται και προστατεύεται και νομικά. Σε μια Ευρώπη όπου η ξενοφοβία και ο ρατσισμός έχουν χτυπήσει "κόκκινο", η Καλαβρία δίνει μαθήματα αλληλεγγύης κι ανεκτικότητας, διδάσκοντάς μας πως όχι μόνο είναι δυνατόν να συνυπάρξεις με τον ξένο αρμονικά, αλλά πως αυτό μπορεί εν τέλει να γίνει κάτι εξαιρετικά επωφελές για όλους.
Η νέα ταινία λοιπόν του Wim Wenders καταγράφει, με ντοκιμαντερίστικη διάθεση, την ιστορία του πειράματος της "μόνιμης φιλοξενίας" στα χωριά της Καλαβρίας. Μια μεγάλη έκπληξη είναι πως η ταινία είναι γυρισμένη σε 3D, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον αφού η τεχνική αυτή έχει χρησιμοποιηθεί ως τώρα κυρίως σε ταινίες δράσης και καρτούν! Έτσι όμως πιστεύει ο Wenders πως θα απεικονίσει καλύτερα τη Καλαβρία, τους κατοίκους της και το φαινόμενο της "μόνιμης φιλοξενίας", αφηγούμενος ρεαλιστικότερα την ιστορία του...
Η ταινία "Il volo" του Wim Wenders θα βγει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες και σίγουρα θα αποτελέσει μια φρέσκια και μια πιο ανθρώπινη ματιά πάνω στο φαινόμενο της μετανάστευσης, λέγοντάς μας πως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να σκύψουμε πάνω του...

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Η καλύτερη διασκευή του "Paranoid" ever!

Βρισκόμαστε στη Γερμανία εν έτει 1970. Το φοβερό και τρομερό ντουέτο των Cindy und Bert κάνει μια εμφάνιση στη Γερμανική τηλεόραση με μια δικιά του διασκευή του "Paranoid" των Black Sabbath. Το αποτέλεσμα είναι τόσο τραγικό που σε ταξιδεύει... Θαυμάστε...

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Γκερνίκα, 26η Απριλίου 1937...

Στις αρχές του 1937 ο Φράνκο πολιορκεί λυσσαλέα τη Μαδρίτη. Μετά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων της και την αναγκαστική λύση της πολιορκίας, στρέφεται στη Χώρα των Βάσκων που τη θεωρεί εύκολο θύμα. Αρχίζει τότε η πολιορκία της πρωτεύουσας της Βασκονίας, της Γκερνίκα. Και πάλι όμως τα πράγματα δε θα έρθουν όπως τα υπολόγισε ο στρατηγός Φράνκο...
Η αντίσταση των κατοίκων της Γκερνίκα είναι τόσο άγρια και αποτελεσματική, που το ενδεχόμενο να πέσει η πόλη στα χέρια του Φράνκο φαντάζει απίθανο. Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας δεύτερης μεγάλης ταπείνωσης, αποφασίζει να προχωρήσει στο μοναδικό πράγμα που πιστεύει πως θα του εξασφαλίσει τη νίκη και θα εξαναγκάσει τους κατοίκους της πόλης να παραδοθούν: το βομβαρδισμό αμάχων...
Σαν σήμερα, ξημερώματα της 26ης Απριλίου του 1937, αρχίζει ο βομβαρδισμός της Γκερνίκα από τους Γερμανούς συμμάχους του Φράνκο, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία, συν τοις άλλοις, να δοκιμάσουν το αξιόμαχο της πολεμικής τους μηχανής, εν όψει του πολέμου που είχαν ήδη στα σκαριά. Πέφτουν 32 τόνοι εκρηκτικά. Οι στόχοι είναι κατά αποκλειστικότητα πολιτικοί. Δε χτυπήθηκε ούτε ένας στρατιωτικός στόχος. Ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης και οι νεκροί ανήλθαν σε 1.650. Η φρίκη είναι ανείπωτη...
Αμέσως η βάρβαρη αυτή πράξη κάνει παγκόσμια αίσθηση και προκαλεί το μένος όλου του δημοκρατικού κόσμου. Ο Πάμπλο Πικάσο συγκλονίζεται και, μέσα σε τρεις μόλις εβδομάδες, ολοκληρώνει τη περίφημη "Γκερνίκα" του, το σημαντικότερο ίσως αντιπολεμικό έργο Τέχνης του 20ου αιώνα
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν 73 χρόνια, γράφεται μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο κι έδωσε μια μικρή γεύση γι αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Γκερνίκα, 26η Απριλίου 1937...

Το Δ.Ν.Τ. και το μαγευτικό Καστελόριζο.

Τη Παρασκευή, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη προσφυγή της χώρας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ξεκινάει λοιπόν επίσημα, και δια στόματος του Πρωθυπουργού, μια εποχή "κηδεμονίας", κατά την οποία η χάραξη της οικονομικής πολιτικής της χώρας θα ανήκει σε πρώτο και σε τελευταίο βαθμό στoυς τρεις ανωτέρω οργανισμούς, και κυρίως στο Δ.Ν.Τ. To Δ.Ν.Τ. θα τοποθετήσει μάλιστα παρατηρητές σε όλα τα Υπουργεία, οι οποίοι θα δίνουν μηνιαίο ραπόρτο για το πόσο θα πειθαρχούν οι Έλληνες υπουργοί στα μέτρα που το Δ.Ν.Τ θα επιβάλλει. Τα μέτρα αυτά είναι βέβαιο πως θα είναι νεοφιλελεύθερα και  αντιλαϊκά, με σκοπό να πλήξουν το κοινωνικό κράτος και να επιβάλλουν στην Ελλάδα ένα οικονομικό μοντέλο ακόμα πιο "αγοραίο" και "ανταγωνιστικό", ακόμα πιο δεξιό και αντιλαϊκό δηλαδή. Ότι ακριβώς έχει κάνει το Δ.Ν.Τ σε όλες τις χώρες που έχει υπό τη "κηδεμονία" του...
Μεγάλη εντύπωση όμως μου έκανε το όλο σκηνικό που στήθηκε για την ανακοίνωση της "ιστορικής" αυτής απόφασης. Είδαμε τον ΓΑΠ  να ανακοινώνει τα μαύρα αυτά για τον τόπο μαντάτα από το λιμανάκι του γραφικού Καστελόριζου, με τα καϊκάκια να κόβουν βόλτες πίσω του και να βαράνε τη μπουρού, λες και ήταν του Ευαγγελισμού ή του Άι Νικόλα. Μέσα σε κλίμα δηλαδή εθνικής περηφάνιας και εορτής. Μήπως σκέφτηκε πως, με λίγο φολκλόρ και εφέ τύπου "Μένουμε Ελλάδα", ο Έλληνας είναι ικανός να καταπιεί το οτιδήποτε αμάσητο;
Το άλλο αξιοσημείωτο, αν και αναμενόμενο, είναι η στήριξη που δίνουν στην απόφαση αυτή του Πρωθυπουργού τα ΜΜΕ. Όλα, ανεξαιρέτως, μιλάνε για μια "γενναία" απόφαση, για κάτι "κακό αλλά αναγκαίο", για "μονόδρομο" και όλα τα σχετικά. Προσπαθούν δε να μας πείσουν πως το Δ.Ν.Τ. δεν είναι και τόσο κακό, και στο φινάλε θα μας δώσει τεχνογνωσία και θα μας "νοικοκυρέψει". Μετά από αυτό, είναι πια ξεκάθαρο πως η ολιγαρχία των καναλιών στηρίζει σκανδαλωδώς το ΠΑΣΟΚ, μια και έτσι επιτάσσουν αυτή τη στιγμή τα συμφέροντά της, κάτι που είχε φανεί ήδη από τις Ευρωεκλογές του 2009 και κορυφώθηκε στις Εθνικές Εκλογές (στην έκβαση των οποίων έπαιξε και καθοριστικό ρόλο).
Γεγονός είναι πως ο Πρωθυπουργός παρέδωσε τα "κλειδιά" της χώρας σε ξένους κερδοσκοπικούς οργανισμούς, καθιστώντας πλέον την Ελληνική Κυβέρνηση διακοσμητική. Οι τύχες μας πλέον δεν μας ανήκουν. Και φυσικά  γι αυτή του την απόφαση, να θέσει την Ελλάδα υπό καθεστώς κηδεμονίας παραχωρώντας παράλληλα ένα τεράστιο κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας, δεν ρώτησε τον μόνο καθ' ύλη αρμόδιο γι αυτό: τον Ελληνικό λαό...

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Gustav Klimt: Βροχή από φύλλα χρυσού.



Τον Gustav Klimt μου τον γνώρισε μια φίλη μου που τον λατρεύει, και που έχει ψάξει το έργο του σε βάθος. Στο σαλόνι της δεσπόζει το περίφημο "Φιλί", ένας πίνακας με ιδιαίτερη δύναμη και μαγνητισμό. Αμέσως μου τράβηξαν το ενδιαφέρον δύο πράγματα: η χρυσή διακόσμηση που στολίζει τα περισσότερα έργα του, και οι σκοτεινές και μοιραίες γυναικείες φιγούρες του.

Ο Klimt τυπικά ανήκει στους συμβολιστές, ουσιαστικά όμως στον εαυτό του. Έζησε και εργάστηκε στη Βιέννη του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Υπήρξε συνιδρυτής του κινήματος της Wiener Sezession, της "Βιεννέζικης Απόσχισης", που προετοίμασε το κίνημα της art nouveau. Μέσα στα πλαίσια της Wiener Sezession γίνονταν δεκτοί ζωγράφοι όλων των σχολών και τάσεων: συμβολιστές, ιμπρεσιονιστές, νατουραλιστές. Ο μόνος γνώμονας για να ενταχθείς στο κίνημα ήταν ο αγώνας κατά της εμπορευματοποίησης της Τέχνης και υπέρ της ανεξαρτησίας του καλλιτέχνη. Αργότερα ο Klimt προσχώρησε στην art nouveau.
Η διασημότερη περίοδός του είναι η "Χρυσή". Κατά τη περίοδο αυτή χρησιμοποιεί στους πίνακές του έντονα χρυσά διακοσμητικά στοιχεία. Το χρυσό του Klimt, το ομορφότερο και πιο χαρακτηριστικό ίσως χρυσό της σύγχρονης Τέχνης, απλώνεται τόσο περίτεχνα πάνω στον καμβά, που θαρρείς πως είναι επενδυμένος με κανονικά φύλλα χρυσού. 
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι οι μυστηριώδεις, αρχετυπικές, άκρως ερωτικές και σκοτεινές γυναικείες του φιγούρες. Στον Klimt η γυναίκα παρουσιάζεται πανίσχυρη κι ερωτική, με ένα βάθος κι ένα μυστήριο, που τις μεταμορφώνει σε μια παραλυτική κι ακατανίκητη δύναμη.  
Ο Klimt θεωρείται ένας από τους γενάρχες της σύγχρονης Τέχνης. Για όποιον ενδιαφέρεται να γνωρίσει καλύτερα τον Klimt, βιογραφικά στοιχεία και πίνακές του ανά περίοδο υπάρχουν εδώ: http://www.klimt.com/

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ο kitsch "πολιτισμός" της 21ης Απριλίου.

Η σημερινή επέτειος αποτελεί μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Νομίζω πως περαιτέρω αναλύσεις για τα έργα και τις ημέρες της Χούντας, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, περιττεύουν. Όλοι γνωρίζουμε για τον ανελέητο βιασμό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της Επταετίας. Έχουν ήδη γραφτεί επί αυτού χιλιάδες άρθρα και βιβλία και η ιστορική μνήμη είναι ακόμη φρέσκια. Εδώ θα μιλήσω για ένα άλλο κομμάτι της "αλησμόνητης" εκείνης περιόδου, που δε το θεωρώ καθόλου ασήμαντο: τον αισθητικό της πολιτισμό.
Το kitsch έχει αποτελέσει κατά καιρούς ένα εξαιρετικά  αποτελεσματικό όπλο στα χέρια πολλών αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εξαίρεση φυσικά δεν αποτέλεσε και η Χούντα των Συνταγματαρχών. Είτε επειδή εκείνοι οι άνθρωποι ήταν αναλόγου επιπέδου, είτε επειδή θέλησαν επίτηδες να ρίξουν το γενικό επίπεδο και να κατασκευάσουν έτσι εύκολα χειραγωγούμενους ανθρώπους, είτε εξαιτίας συνδυασμού των δύο ανωτέρω, το kitsch αποτέλεσε το αισθητικό και πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η Χούντα. Ποιος θα ξεχάσει το περιβόητο "Πουλί" που κρέμονταν σε κάθε δημόσιο χώρο και ήταν πανταχού παρόν. Ποιος δε θυμάται τις "γυμναστικές επιδείξεις" και τις αρχαιοελληνικές παρελάσεις, με τον "Αχιλλέα" και τον " Μέγα Αλέξανδρο" να κατατροπώνουν τους "εχθρούς του Γένους" μέσα στις τσίγκινες πανοπλίες τους. Την μετατροπή της "επέλασης" του Παναθηναϊκού προς το Wembley σε μείζονα εθνική υπόθεση, τα χουντικά γλέντια και το Πάσχα που περνούσαν οι Συνταγματάρχες με τα "στρατευμένα νιάτα", τσουγκρίζοντας αυγά και χορεύοντας τσάμικο, υπό τους ήχους του "Γεια σου βρε Γιώργο Παπαδόπουλε". Και φυσικά τις επιδείξεις μόδας όπου "μόδιστροι, από την Ελλάδα και το εξωτερικόν, παρουσιάζουν τις νέες τάσεις της μόδας εις Αμερικήν και Ευρώπην", παρούσης της "κυρίας Προέδρου", η οποία προβάρει και τα αντίστοιχα συνολάκια. Ευτυχώς, έχουμε τα ανεκδιήγητα  χουντικά "Επίκαιρα" να μας τα θυμίζουν όλα αυτά.
Το kitsch χρησιμοποιήθηκε έντεχνα ως μέθοδος λαϊκής χειραγώγησης. Λαός απαίδευτος, χωρίς σκέψη, επίπεδο κι αισθητήριο, είναι έρμαιο στα χέρια κάθε επίδοξου δικτάτορα. Και σήμερα όλα τα παραπάνω, όταν τα βλέπουμε, μπορεί να μας φαίνονται εντελώς γελοία ή στην καλύτερη περίπτωση "cult", τότε όμως αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην προσπάθεια της Χούντας να ελέγξει και να διαχειριστεί, όπως θέλει, τον πληθυσμό της χώρας. Ευτυχώς που ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων τα έβρισκε όλα αυτά γελοία και τότε, το κομμάτι αυτό που τελικά αντιστάθηκε και ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στον φασισμό.
Η σημερινή ακροδεξιά έχει ένα Λεπενικό και περισσότερο ευρωπαϊκό προφίλ. Στο δικό της ακροατήριο συνεχίζει πάντα να μιλά με την γλώσσα του ρατσισμού, του εθνικισμού, του εθνικοσοσιαλισμού. Προς τα έξω όμως προβάλλεται ως μια δύναμη που σέβεται τη Δημοκρατία, που είναι "κοινωνικά αριστερή", που δε θέλει τους μετανάστες, όχι γιατί τους αντιμετωπίζει ρατσιστικά, αλλά γιατί "δε χωράνε άλλοι στην Ελλάδα". Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την τρομακτική της προβολή από τα ΜΜΕ, έχουν λειτουργήσει ευεργετικά γι αυτήν, με αποτέλεσμα ένα ακροδεξιό κόμμα να καταλαμβάνει σήμερα, με εκλογικό ποσοστό 5,63%, 15 έδρες στη Βουλή. 
Το kitsch όμως είναι πάντα παρόν! Αρκεί να δει κάποιος την αισθητική που επικρατεί στα γνωστά τηλεοπτικά κανάλια του ακροδεξιού χώρου ή τις πολιτικές συγκεντρώσεις του, όπου τον Πρόεδρο πλαισιώνουν δύο "λεβέντες" ντυμένοι "Σπαρτιάτες", με φτηνιάρικες πανοπλίες και δόρατα, πίσω από μια τεράστια αφίσα με τον Λευκό Πύργο!
Το kitsch είναι στο DNA της ακροδεξιάς. Και την βοηθάει, ακόμα και σήμερα, να διευρύνει αλλά και να αποβλακώνει το ακροατήριό της... 

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Πώς να ελαφρύνεις ένα blog...

Τις λίγες ημέρες που αυτό εδώ το blog έχει ξεκινήσει τη πορεία του, έχω ακούσει ποικίλα σχόλια. Σχόλια και θετικά και αρνητικά, που όλα φυσικά είναι καλοδεχούμενα. Ένα, όμως, σχόλιο μου τράβηξε ιδιαίτερα τη προσοχή και με έκανε να το σκεφτώ λίγο παραπάνω.
Έχω ένα φίλο που, επειδή έχουμε πάνω-κάτω τα ίδια γούστα και τον ίδιο τρόπο σκέψης, το blog του αρέσει ιδιαίτερα και το προωθεί όσο μπορεί. Έτσι έδωσε το link σε κάτι δικούς του φίλους κι έπειτα τους ζήτησε τη γνώμη τους. Η απάντηση ήταν: "Καλό το blog, αλλά λίγο βαρύ...". Η αλήθεια είναι πως το σχόλιο αυτό με αιφνιδίασε λιγάκι...
Κατάλαβα τι εννοούν τα παιδιά. Αυτό που εννοεί ένας άλλος φίλος μου που είπε για το blog: "Πολύ κουλτούρα ρε φίλε...". Δεν τους κρατάω κακία φυσικά. Ίσα-ίσα! Απλά το σκέφτηκα λιγάκι και κατέληξα στα εξής:
Υπάρχουν αναρίθμητα blogs που ασχολούνται με επίσης αναρίθμητα και διαφορετικά θέματα. Ειδησεογραφία, πολιτική, τέχνη, κουτσομπολιό, μουσική και ένα εκατομμύριο ακόμα πράγματα. Ότι τύπος και να είσαι, ότι και αν ψάχνεις, θα βρεις σίγουρα πάμπολλα  blogs που θα σε ενδιαφέρουν. Κάποιος που θέλει "ελαφριά" θέματα έχει άπειρες επιλογές, κάποιος που θέλει "βαριά" θέματα, επίσης. Ακόμα, γεγονός είναι, ότι ένα blog δε μπορεί να αρέσει σε όλους εξίσου. Έχει το δικό του "κοινό", τη δική του κατηγορία ανθρώπων που θα το πλησιάσουν και θα το αγαπήσουν.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως, ακόμη κι αν το ήθελα, δε ξέρω πώς να το "ελαφρύνω" ... Δε ξέρω αν  είναι "βαρύ" ή "ελαφρύ". Εγώ απλά γράφω αυτά που σκέπτομαι και γι αυτά που μου αρέσουν και με απασχολούν. Αν έγραφα κάτι άλλο, θα συντηρούσα ένα blog που το περιεχόμενό του δε θα με εξέφραζε. Κι αυτό θα ήταν υποκρισία...
Σίγουρα, υπάρχουν άτομα που το παρόν blog δε θα τους αρέσει. Υπάρχουν όμως και άτομα που ίσως βρουν ότι κάτι έχει να τους πει. Έτσι λοιπόν, εγώ θα συνεχίσω να γράφω για ότι θεωρώ όμορφο, ενδιαφέρον και σημαντικό, με τη σιγουριά ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα δείξουν ανταπόκριση.
Το πολύ-πολύ να αλλάξω το background...

Elvis' last song

Ο Βασίλης Ραΐσης, σημαντικός σεναριογράφος ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, αποφασίζει να κάνει τη πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης. To μεγάλο budget όμως που απαιτείται σε συνδυασμό με τη πολιτική του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που χρηματοδοτεί ταινίες νέων δημιουργών με το σταγονόμετρο, τον ωθούν να κάνει κάτι ανατρεπτικό. Παίρνει μια ψηφιακή κάμερα, ζητά τη συμμετοχή ερασιτεχνών ηθοποιών, πρώην μαθητών του στα εργαστήρια θεάτρου της σχολής Μωραϊτη, κι έτσι, με ελάχιστο budget, γυρίζει τη πρώτη του ταινία. Στη συνέχεια, δεν τη βγάζει στις αίθουσες, αλλά  την ανεβάζει στο internet, προκειμένου να είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους.
Η ταινία ονομάζεται "Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις" και αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το σενάριο είναι έξυπνο, φρέσκο και ρομαντικό. Το story πάει περίπου ως εξής: Ο Μάρκος, ένας έξυπνος αλλά αδιάφορος και λίγο στον κόσμο του νέος, παίρνει στα χέρια του την πτυχιακή εργασία μιας  κοπέλας , της Ηλέκτρας, που τη ξεχνάει σε μια καφετέρια. Η εργασία τιτλοφορείται: "Η μελαγχολία στη ροκ σκηνή". Διαβάζοντάς την, ο Μάρκος ανακαλύπτει ένα γοητευτικό κι άγνωστο γι αυτόν κόσμο. Αποφασίζει να γνωρίσει την Ηλέκτρα κι έτσι η μουσική θα τους ενώσει. Η μουσική όμως θα είναι η αιτία και για τη τελική ανάμεσά τους σύγκρουση...
Δε λέω περισσότερα γιατί πιστεύω πως είναι μια ταινία που αξίζει να την ανακαλύψεις μόνος σου. Εμένα μου άφησε μια πολύ γλυκιά και φρέσκια γεύση. Είναι από τις ταινίες που, αφού τις δεις, αισθάνεσαι πως έχεις πάρει κάτι και πως δε πέρασαν απλά δύο ώρες χωρίς νόημα.
Τη ταινία μπορείτε να τη κατεβάσετε ή να τη δείτε on demand στο internet.
http://www.elvislastsong.com/

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Αντισταθείτε






Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε  
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι  
και λέει : καλά είμαι εδώ. 
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι 
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.  
Αντισταθείτε  
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών  
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου 
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί  
στην κρατική εκπαίδευση  
στο φόρο  
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.  
Αντισταθείτε  
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες  
ατέλειωτες τις παρελάσεις  
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν  
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.  
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται  
μεγάλοι  
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε 
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες  
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε  
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι  
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή  
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα  
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις 
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό  
αρχηγό τους.  
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών  
και διαβατηρίων  
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη  
διπλωματία  
στα εργοστάσια πολεμικών υλών  
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια  
στα θούρια  
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους  
στους θεατές  
στον άνεμο 
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς  
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας 
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.  
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την  
 Ελευθερία.  
 (........)  
Και συ λοιπόν  
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις  
απο φωνή 
απο τροφή  
απο άλογο  
απο σπίτι 
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:  
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν. 

Μιχάλης Κατσαρός





  

Οι "σωτήρες" της πλατείας...

Τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερη περιοχή. Από τα μέσα κιόλας του 19ου αιώνα, αποτελούν μια εστία δημιουργικής σκέψης, πολιτισμού, αμφισβήτησης. Είναι ο φιλόξενος χώρος πάμπολλων εκδοτικών οίκων, βιβλιοπωλείων, δισκοπωλείων, θεάτρων, ωδείων, καταστημάτων μουσικών ειδών, πρεσβειών, δικηγορικών γραφείων, πολιτιστικών στεκιών, μαγαζιών με ροκ, ρεμπέτικη, έντεχνη μουσική, πανεπιστημιακών σχολών, γραφείων πολιτικών κομμάτων. Παράλληλα, αποτελούν μια περιοχή όπου γίνονται πολλές πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις, όπου η πολιτική σκέψη και δράση δε λιμνάζουν, αλλά βρίσκονται σε συνεχή δημιουργία και κίνηση. 'Ίσως γι αυτό τα Εξάρχεια, τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν μπει στο "μάτι" τόσο των συντηρητικών "νοικοκυραίων", όσο και των δυνάμεων καταστολής.
Ειδικά μετά τα "Δεκεμβριανά", τα Εξάρχεια βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Κι ενώ αποτελούν τη περιοχή με τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας στα πλαίσια του Δήμου Αθηναίων, το κράτος έχει βρει τα πατήματα που ήθελε προκειμένου να "μπει" στη περιοχή και να την ελέγξει. Η παρουσία της αστυνομίας είναι πλέον αποπνικτική. Οι κάτοικοι βιώνουν  σε καθημερινή βάση εξευτελιστικούς, πολλές φορές, ελέγχους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις γίνονται άνευ λόγου και αιτίας. Οι εισβολές τόσο της αστυνομίας, όσο και διαφόρων "πατριωτικών" ομάδων σε διάφορες εκδηλώσεις, στέκια και βιβλιοπωλεία και ο προπηλακισμός των θαμώνων είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο. Η ποιότητα ζωής των κατοίκων των Εξαρχείων έχει πλέον υποβαθμιστεί πάρα πολύ, και θαρρείς πως όλο αυτό το σκηνικό έχει στηθεί προκειμένου αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη συνοικία τους. Και ίσως αυτό να έχει μια δόση αλήθειας...
Η τεχνική είναι γνωστή ως "area purification" και έχει ως εξής: τα "κεφάλια" του real estate εντοπίζουν μια σχετικά υποβαθμισμένη περιοχή, συνήθως στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια, με διάφορους τρόπους, όπως οι τεχνητή υποβάθμιση της περιοχής και η ξαφνική εισροή επενδυτικών κεφαλαίων που πιέζουν τους κατοίκους να πουλήσουν τη γη τους, οι κάτοικοι της περιοχής εξαναγκάζονται να την εγκαταλείψουν, πουλώντας τη περιουσία τους σε σχετικά χαμηλή τιμή. Ακολούθως οι συνθήκες υποβάθμισης της περιοχής, ως δια μαγείας, παύουν να υπάρχουν. Η αξία των ακινήτων ανεβαίνει και τα "κεφάλια" του real estate πουλάνε τα ακίνητα, που αγόρασαν φτηνά, σε αρκετά μεγαλύτερες τιμές και σε κόσμο πολύ υψηλότερης οικονομικής και κοινωνικής στάθμης από εκείνο που κατοικούσε μέχρι πρότινος στη περιοχή. Η άλλοτε λαϊκή συνοικία τώρα έχει αποικιστεί από τους κατοίκους των "πλούσιων" περιοχών, οι παλιοί της κάτοικοι έχουν φύγει και οι υψηλότατες τώρα τιμές των ακινήτων κάνουν απαγορευτική την αγορά ή ενοικίαση τους από άτομα που δεν έχουν το απαιτούμενο υψηλό εισόδημα. "Μοδάτα" μαγαζιά για τη "καλή" κοινωνία ξεφυτρώνουν παντού, αλλοιώνοντας μια για πάντα τη φυσιογνωμία της περιοχής. Έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα αυτής της μορφής "ενδοαστικού ιμπεριαλισμού". Στο Λονδίνο το Soho, στο Παρίσι το Cartier Latin, στην Αθήνα το Γκάζι, τον Κεραμεικό, το Ψυρρή. Και ανάλογες προσπάθειες καταβάλλονται ώστε σε αυτή τη λίστα να προστεθούν και τα Εξάρχεια.
 Προς το παρόν, οι κάτοικοι των Εξαρχείων αρνούνται να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Και, αν και βάλλονται από παντού, δεν εγκαταλείπουν τη περιοχή τους αλλά αντίθετα παραμένουν σε αυτή, οργανώνονται, προσπαθούν να τη περιφρουρήσουν, και μάχονται με το Κράτος προκειμένου να το εξαναγκάσουν να την "αποποινικοποιήσει" και να τη βοηθήσει να γίνει πιο ανθρώπινη. Αν τελικά κάποτε "λυγίσουν", θα πρέπει να ξεχάσουμε τα Εξάρχεια όπως τα ξέρουμε...

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Η "άλλη" Αμερική...

Όταν ακούω την λέξη "Αμερική", μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό δύο πράγματα. Το ένα είναι το γνωστό προφίλ  της υπερδύναμης: ο αυταρχισμός, ο ιμπεριαλισμός, οι αμέτρητοι κατά καιρούς πόλεμοι, το πανίσχυρο πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό imperium. Το άλλο είναι η εικόνα ενός Αμερικάνου να κάθεται σε ένα diner και να καταβροχθίζει ένα τεράστιο cheeseburger, μια μερίδα τηγανητά κρεμμύδια, την "πίτα της ημέρας", κι όλα αυτά παρέα με ένα γιγάντιο milkshake... Αυτή είναι όμως η Αμερική; Σε μεγάλο βαθμό, ναι. 'Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό...
Υπάρχει η κατεστημένη Αμερική. Η Αμερική των πολυεθνικών, του ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού, του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Νίξον, του Κίσσινγκερ, του Μακάρθι, του Μπους, των τηλε-ευαγγελιστών, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, του αναλφαβητισμού, του ΝΑΤΟ, του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της παντελούς έλλειψης Εθνικού Συστήματος Υγείας, των πλήρως κατευθυνόμενων media, των ταχυφαγείων, των πλαστικών Χολιγουντιανών ταινιών, των ανέργων, των λαϊκών συσσιτίων, της τρομο-υστερίας, της κτηνώδους δύναμης και της πλήρους αποχαύνωσης...
Δίπλα όμως σε αυτή την Αμερική, υπάρχει και η περίφημη "άλλη Αμερική"... Είναι η Αμερική του Μπομπ Ντίλαν, του Γούντστοκ, της τζαζ, των μπλουζ, των χίπις, των κινημάτων διαμαρτυρίας, του Μπέρκλεϊ, του Τσάρλι Πάρκερ, του Νόαμ Τσόμσκι, του Γκίνσμπεργκ, του Χάουαρντ Ζιν, της Τζόαν Μπαέζ, του Τζάκσον Πόλοκ, του Χέμινγουεϊ, του Σιάτλ, της Άντζελα Ντέιβις, του Μπόμπι Σηλ, των Μαύρων Πανθήρων, του ροκ, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του Κόπολα, της Εργατικής Πρωτομαγιάς, του Όρσον Ουέλς, των Ντορς, του Γούντι Άλεν, των Αμερικάνων που πολέμησαν και πέθαναν στον Ισπανικό Εμφύλιο, στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού, τιμώντας το διεθνιστικό τους καθήκον...
Είναι γεγονός πως η κατεστημένη Αμερική έχει τα ηνία. Αυτή επιβάλλει τη θέλησή της, τόσο μέσα στα πλαίσια των Η.Π.Α., όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή στιγματίζει, με τη τεράστια ισχύ της και την ακόρεστη δίψα της για παγκόσμια επικυριαρχία, τις ζωές όλων των κατοίκων του πλανήτη, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες. Όμως η φωνή της "άλλης" Αμερικής είναι πάντα παρούσα. Και κατά καιρούς έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στο ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. Είναι η Αμερική που, αν και μειοψηφική, σκέπτεται και αντιστέκεται.
Η κατεστημένη Αμερική σου λέει: "Φίλε, κατανάλωσε και άραξε στη πολυθρόνα. Όλα πάνε καλά...". Η "άλλη" Αμερική σου λέει: "Φίλε, τα πράγματα δε πάνε καλά. Αν όμως σηκωθείς από τη πολυθρόνα και παλέψεις, ίσως πάνε καλύτερα...".

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Θα συναντηθούμε στο σαλούν...

Τη Λένα Πλάτωνος τη γνώρισα όταν ήμουν περίπου 5 ετών. Στη τότε εκπομπή του Νίκου Πιλάβιου "Χιλιοποδαρούσα", ακούστηκε μια μαγευτική μελωδία. Ήταν το τραγούδι "Ρόζα, Ροζαλία" από τη περίφημη "Λιλιπούπολη". Φυσικά τότε δε γνώριζα ούτε την ίδια, ούτε πως το τραγούδι αυτό ήταν δικό της...
Η Λένα Πλάτωνος, "μαθήτρια" του Χατζιδάκι και πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής στη χώρα μας, άφησε δίσκους-παρακαταθήκες που τάραξαν με τη πρωτοπορία και την ευρηματικότητά τους τα νερά της ελληνικής μουσικής σκηνής. "Σαμποτάζ", "Καρυωτάκης", "Μάσκες ηλίου", "Το σπάσιμο των πάγων" και φυσικά η συμμετοχή της στη "Λιλιπούπολη". Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει το εξής: "Η διάδοχος του Χατζιδάκι είναι γυναίκα και ονομάζεται Λένα Πλάτωνος."
Η  Πλάτωνος, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και ταλαιπωρημένη από σοβαρά προσωπικά προβλήματα, χάνεται από το προσκήνιο. Θα επανέλθει το 2008 με το δίσκο "Ημερολόγια" και μια πολύ επιτυχημένη συναυλία στο Ηρώδειο. Θα ακολουθήσουν το 2009 ζωντανές εμφανίσεις στο "Κύτταρο", οι οποίες αποτέλεσαν σημαντικότατο γεγονός στα πλαίσια της πολιτιστικής Αθήνας, με μεγάλη ιστορική σημασία.
Πριν λίγες εβδομάδες την είδαμε στην εκπομπή της Λένας Αρώνη "Ημερολόγια", σε μια από τις σπάνιες τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Εκεί αποκάλυψε πως αυτή τη περίοδο δουλεύει καινούργια μουσική, πάνω στη ποίηση του Καβάφη, με ηλεκτρονικά κυρίως στοιχεία. Ένα μεγάλο στοίχημα δηλαδή. 
Αν η νέα της δουλειά, πάντως, φτάσει έστω και στο μισό ύψος του "Καρυωτάκη" της, θα έχουμε ακόμα ένα αριστούργημα δια χειρός Λένας Πλάτωνος...
Ακολουθεί ένα δείγμα από τον "Καρυωτάκη", με την εκπληκτική ερμηνεία της Σαβίνας Γιαννάτου...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».




Pablo Neruda

Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια...

Έφυγε χθες, σε ηλικία 57 ετών ο Μάνος Ξυδούς. Ομολογώ πως δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερος fan της μουσικής των Πυξ-Λαξ. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι, ανεξάρτητα από τις δικές μου προτιμήσεις, τόσο οι Πυξ-Λαξ όσο και ο Μάνος αποτέλεσαν σημαντικό κεφάλαιο της έντεχνης μουσικής του τόπου. Και επίσης ότι ο Μάνος Ξυδούς πορεύτηκε αθόρυβα και με αξιοπρέπεια στο χώρο της ελληνικής μουσικής, χωρίς να εξαργυρώσει την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα που κέρδισε από τη συμμετοχή του στους Πυξ-Λαξ με συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής ή συμμετοχές σε γιορτές του Δήμου Αθηναίων. Αυτός, άσχετα επειδή δε το ήθελε ή επειδή δε το κατάφερε, δεν έγινε κατεστημένο. Καλό ταξίδι Μάνο...

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

The Poe Toaster


 Στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και 61 χρόνια συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο. Κάθε χρόνο, από το 1949 μέχρι και σήμερα, στις 19 Ιανουαρίου κατά το ξημέρωμα, εμφανίζεται στον τάφο του ποιητή Edgar Allan Poe μια παράξενη μορφή με μαύρα ρούχα, καπέλο, μάσκα και μπέρτα. Ο μυστηριώδης αυτός άνθρωπος πηγαίνει στο μνήμα του Poe κρατώντας ένα μπουκάλι κονιάκ και τρία τριαντάφυλλα. Στη συνέχεια πίνει το μισό μπουκάλι κονιάκ, κάνοντας πρόποση στο πνεύμα του ποιητή, και αποθέτει το μπουκάλι με το κονιάκ που έχει μείνει και τα τρία τριαντάφυλλα στο μνήμα. Σημειώνουμε πως η 19η Ιανουαρίου είναι η ημέρα των γενεθλίων του Edgar Allan Poe.
Μέχρι σήμερα κανένας δεν έχει κατορθώσει να ανακαλύψει τη ταυτότητα του άνδρα αυτού. Την ημέρα του χρόνου που το παράξενο αυτό τελετουργικό λαμβάνει χώρα στο νεκροταφείο της Εκκλησίας Westminster, όπου είναι θαμμένος ο Poe, ο χώρος γεμίζει δεκάδες περίεργους που προσπαθούν να αποκαλύψουν τη ταυτότητα του άνδρα, τα μέλη όμως της Baltimore Edgar Allan Poe Society τους αποτρέπουν από το να καταφέρουν τον σκοπό τους, απομακρύνοντάς τους από τον μυστηριώδη θαυμαστή του ποιητή. Χωρίς λοιπόν να είναι τίποτα γνωστό γι αυτόν, τον αποκαλούν "The Poe Toaster".
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να αποκαλυφθεί το πρόσωπο ή η ταυτότητα του Poe Toaster. Φαντάζομαι ότι ούτε ο ίδιος ο Poe θα το ήθελε. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω τα λόγια που ψελλίζει την ώρα που κάνει την πρόποσή του. Εικάζω πως είναι αυτά: "All that we see or seem is but a dream within a dream...".
Σημ: Ένας φίλος, αφού διάβασε το παραπάνω post, μου έκανε κάποιες επισημάνσεις. Μου είπε ότι φέτος, για πρώτη φορά, ο Poe Toaster δεν εμφανίστηκε στο καθιερωμένο ραντεβού του. Και ότι στον Poe δεν άρεσε καθόλου το κονιάκ!

Ο Μάνος εν έτει 2010...

Ο Μάνος Χατζιδάκις μας λείπει... όχι μόνο η μουσική του αλλά και το πολύ εύστοχο κοινωνικό του σχόλιο, που θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σήμερα. Σε μια εποχή κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά κυρίως κοινωνικής και ανθρωπιστικής, τον είχαμε ανάγκη να μας αποκαλύπτει, με τον ιδιαίτερα λεπτό αλλά και καυστικό τρόπο του, τα λάθη και τις παραλείψεις μας...

Rock the Casbah!!!

Αντί γνωριμίας...

Αυτό το blog ξεκινάει τη πορεία του ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό ή προορισμό. Χωρίς επίσης συγκεκριμένη κι αυστηρή θεματολογία. Θα μοιραζόμαστε πράγματα που μας αρέσουν, μας προβληματίζουν και που καμία φορά ίσως μας ενοχλούν. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στη πορεία...