Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Η Αριστερά στα χρόνια της επιτήρησης...


Ανήκω στον χώρο της Αριστεράς, ως ανένταχτος πλέον. Στηρίζω με τη ψήφο μου κάποιο αριστερό κόμμα βέβαια, αλλά νιώθω πλέον σημαντικότερη την αυτονομία της πολιτικής μου σκέψης. Παρόλα αυτά, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα σε ολόκληρο το χώρο της Αριστεράς, ελληνικό και διεθνή. Και είμαι ένας από τους πολλούς αριστερούς, που η παραδοσιακή και κατεστημένη έκφραση της Αριστεράς, κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, τους έχει απογοητεύσει...
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Συν τοις άλλοις, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη στην χώρα μας, με τη πολιτική και οικονομική διαφθορά να έχει "γονατίσει" το Κράτος και τη κοινωνία. Το σκηνικό συμπληρώνεται με τη, προ ολίγων ημερών, προσφυγή της χώρας μας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης και τα άγρια και αντιλαϊκά μέτρα που τη συνοδεύουν. Η λογική λέει πως, σε τέτοιες περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και άγριας επέλασης του Κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, η Αριστερά θα έπρεπε να βλέπει μια αύξηση της επιρροής της στη κοινωνία. Γιατί όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;
Ένας λόγος είναι η γενική επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "Αριστερά", μετά τη κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποκάλυψη της αληθινής τους φύσης. Μπορεί τα καθεστώτα αυτά κάθε άλλο παρά αριστερά και σοσιαλιστικά να ήταν, αποτελώντας στην ουσία κομματικές χούντες και παράλληλα μια βάναυση μορφή κρατικού καπιταλισμού, στα μάτια όμως μιας μεγάλης μερίδας του απλού κόσμου, η σύγχρονη Αριστερά εξακολουθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά μαζί τους.
Ένας άλλος λόγος είναι, βέβαια, η πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Ενώ η επίθεση της κεφαλαιοκρατίας και του αστικού Κράτους, απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη κοινωνία, γίνεται ολοένα και πιο άγρια, ενώ ο κοινός "εχθρός" γίνεται όλο και πιο βάναυσος και ισχυρός, η Αριστερά συνεχίζει να επιδίδεται σε ένα πρωτοφανή εμφύλιο, που την αποδυναμώνει, αλλά και αποτρέπει τον πολύ κόσμο από το να την εμπιστευτεί...
Μεγάλη επί της ουσίας ευθύνη, για την ανωτέρω κατάσταση, φέρουν  τα κόμματα της Αριστεράς, με το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Το Κ.Κ.Ε. παραμένει σταλινικό ως το κόκκαλο, χωρίς ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μην εμπιστεύεται ότι δε μπορεί να ελέγξει και έχει θέσει εαυτό σε μια κατάσταση άτυπου απομονωτισμού από τη κοινωνία και της διεργασίες της. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. έχει ως θετικά ότι αποτελεί ενωτικό, κι όχι διασπαστικό, εγχείρημα της Αριστεράς, με λιγότερες από το Κ.Κ.Ε αγκυλώσεις, αυτή όμως τη "πολυφωνία" δεν έχει μπορέσει να τη διαχειριστεί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι απόψεις του είναι θολές, καθώς οι φωνές που ακούγονται από μέσα του είναι ποικίλες και αντιφατικές. Στα πλαίσιά του επικρατεί ένας άτυπος εμφύλιος, ανάμεσα στις συνιστώσες και τα ρεύματά του, που τον οδηγεί σε μια συνεχή εσωστρέφεια, ενώ η κοινωνία, από την άλλη, έχει ανάγκη να εξεταστούν τα δικά της ζητήματα. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πολύ απλά, δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Είναι μικρή σε όγκο, κατακερματισμένη κι αποκλεισμένη από τη κρατική χρηματοδότηση και τη προβολή από τα Μ.Μ.Ε.
Η θεσμική Αριστερά έχει απογοητεύσει. Η κοινωνία πλέον βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τα αριστερά κόμματα, τα οποία πασχίζουν για να συμβαδίσουν με τις εξελίξεις της. Και η κρίση, αντί να οδηγεί τον κόσμο προς τα αριστερά, τον οδηγεί σε όλο και πιο δεξιόστροφες και συντηρητικές επιλογές.

4 σχόλια:

  1. Mia erwthsh mono. "Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος". Pou thn eides thn krish? H krish pou zoume einai krish twn anthrwpwn, oxi tou kapitalistikou systhmatos. Ayto zei kai vasileyei giayto allwste kai exoume kai thn antrwpinh krish.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις απόλυτο δίκιο. Εννοώ πως πλέον το καπιταλιστικό σύστημα, με τους καπιταλιστές να ενεργούν με απληστία και ο καθένας για την πάρτι του, έχει αρχίσει να "τρώει" και τα ίδια τα παιδιά του, με αποτέλεσμα το σύστημα να έχει υποστεί μια μεγάλη αποσταθεροποίηση. Το κυριότερο είναι πως, αφού οι καπιταλιστές δεν πληρώνουν οι ίδιοι τον "λογαριασμό" και τον φορτώνουν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, ο καπιταλισμός πλέον δε φαντάζει ως μονόδρομος, κάτι που ίσχυε τα τελευταία 20 χρόνια, και το καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στους λαούς και το παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό σύστημα, που υπογράφτηκε μετά τη πτώση του "υπαρκτού", έχει αρχίσει να ραγίζει. Με άλλα λόγια, η κρίση φυσικά είναι πρωτίστως κοινωνική και ανθρωπιστική, μεταφράζεται όμως και σε μεγάλες ρωγμές και στο ίδιο το σύστημα, καθώς η αμφισβήτηση που δέχεται από τους λαούς μεγαλώνει ολοένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Me aformh ola ayta mporoume na ksekinisoume mia allh syzhthsh h opoia den mporei na ginei apo edw kai me apasxolei prosfatws. Poia einai loipon h lysh kai h enallaktikh tou kapitalismou? O kommounismos prepei na sou pw oti me anisyxei elafrws. O sosialismos? oso epitrepetai h yparksh idiwtikhs periousias o sosialismos tha pesei gt exei apodeixtei (kai malista nomizw oti apo ayto to peirama proekypse h monopoly) to laiko rhto "ta lefta pane sta lefta", dhl, meta apo kapoio xrono pali to megalytero pososto tou ploutou tha kataliksei sta xeria mias mikrhs meiopshfias.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, που αν θες μπορούμε να τη κάνουμε κατ'ιδίαν. Πάντως σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή