Stargazer...

Χθες, Κυριακή 16 Μαΐου, πέθανε σε ηλικία 67 ετών, μετά από εξάμηνη μάχη με τον καρκίνο του στομάχου, ο Ronnie James Dio. Έφυγε αυτή η φωνή που στιγμάτισε την εφηβεία μας και μας ταξίδεψε με τους Elf, τους Rainbow, τους Black Sabbath, τους Dio και τους Heaven and Hell...
Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξε μια από τις σημαντικότερες φωνές στο χώρο του metal και του hard rock, θα μου μείνει ως ένας άνθρωπος που ποτέ δε προκάλεσε με τη συμπεριφορά του και δεν έπεσε στην "παγίδα" του σταριλικιού και της αυτοπροβολής. Τραγουδούσε μόνο επειδή το γούσταρε...

Χθες οι άγγελοι που, σκανταλιάρικα καπνίζουν και παίζουν χαρτιά, έγιναν τέσσερις...

Δασκαλόπουλε που εδίδασκες...

Προχθές, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, με αφορμή την επανεκλογή του στη προεδρία του ΣΕΒ, έκανε μια σειρά πρωτοφανών και προκλητικών δηλώσεων. Μας ανήγγειλε, λίγο ή πολύ, ότι χρειαζόμαστε μια "νέα Μεταπολίτευση", καθώς η πολιτική και τα κόμματα χρεοκόπησαν πλέον πρακτικά και ιδεολογικά. Μια νέα Μεταπολίτευση, που θα τη διαχειριστούν κατά συνέπεια αποκλειστικά οι επιχειρηματίες. Κατηγόρησε τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για διαφθορά και διαπλοκή (!) και το οικονομικό μοντέλο της χώρας ως κρατικοδίαιτο. Στη συνέχεια έδωσε "εντολή" να μη συγκροτηθεί κυβέρνηση συνασπισμού και "τοποθέτησε" την αξιωματική αντιπολίτευση ως τοποτηρητή της κυβέρνησης. Η επίθεση στην Αριστερά, ως τον "κακό δαίμονα" που εξεγείρει αναίτια τις μάζες και προκαλεί περιττή αναταραχή, ήταν αναμενόμενη...
Κι εγώ ρωτάω, με το φτωχό μου μυαλό: Ότι και να γίνει, από εδώ και πέρα, θα πρέπει να υποκαταστήσουν οι επιχειρηματίες, αυτοί δηλαδή που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, την πολιτική και τους πολιτικούς; Είναι λιγότερο διεφθαρμένοι και περισσότερο ικανοί και αλτρουιστές;
Σύμφωνοι. Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες. Μήπως όμως η διαφθορά και η διαπλοκή, σαν το τανγκό, χρειάζονται δύο για να γίνει χορός; Και μήπως ο "παρτενέρ" των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, στο χορό της διαφθοράς και της διαπλοκής, είναι οι ίδιοι οι επιχειρηματίες;
Θα συμφωνήσω επίσης πως η ελληνική οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτη. Οι επιχειρηματίες είναι αμέτοχοι σε αυτό; Ποιοι ωφελούνται από τις μπίζνες με το Δημόσιο, τις αναθέσεις, τις προμήθειες, τις προωθήσεις "ημέτερων" σε βουλευτικούς και κυβερνητικούς θώκους; Ποιοι στηρίζουν το "κρατικοδίαιτον" της ελληνικής οικονομίας και ποιους συμφέρει;
Ας υποθέσουμε πως η αξιωματική αντιπολίτευση (και κάθε άλλη παράταξη) δε κάνει σωστά τη δουλειά της. Με ποια αρμοδιότητα βγαίνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και νουθετεί μια πολιτική παράταξη, "αναθέτοντας" της μάλιστα και αρμοδιότητες; Με ποια αρμοδιότητα "απαγορεύει" τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού; Μήπως γι αυτά τα ζητήματα δε νομιμοποιείται κανένας επιχειρηματίας, αλλά ο ελληνικός λαός και μόνο;
 Το μεγάλο κεφάλαιο έχει πλέον αποθρασυνθεί. Κι ενώ η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι δικό του εν πολλοίς δημιούργημα, δε θα το αγγίξουν καθόλου τα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας, που εξοντώνουν τον ελληνικό λαό (αντίθετα θα ωφεληθεί, βρίσκοντας ακόμα μεγαλύτερο πεδίο οικονομικής λεηλασίας), θέλει όμως, επιπλέον, να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τη μοναδική σωτήρια λύση, τον από μηχανής θεό που θα σώσει τη πατρίδα! Το μέλλον, κύριοι, δεν είναι η πολιτική και η ιδεολογία, το μέλλον είναι οι νέες επιχειρήσεις! Χρηματοπιστωτικός κοινοβουλευτισμός. Και ενδεχομένως, με τη πεφωτισμένη ηγεσία του κυρίου Βγενόπουλου...

Arthur Rimbaud: Εφηβεία στις φλόγες...

Συνηθίζουμε να λέμε πως στη Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και αυτό είναι αλήθεια. Κάθε καλλιτέχνης, όπως και κάθε επιστήμονας, στηρίζεται στους προηγούμενους και τους σύγχρονούς του και "κλέβει" στοιχεία από το έργο τους, εντάσσοντάς τα στο δικό του. Αυτό δεν είναι κλοπή. Είναι εξέλιξη. Και είναι απόλυτα θεμιτό, εφόσον βέβαια δε πρόκειται περί στυγνής αντιγραφής αλλά για δανεισμό στοιχείων, που ο δανειζόμενος τα εξελίσσει και τα κάνει εν τέλει δικά του. Φυσικά, που και που, εμφανίζονται και οι εξαιρέσεις. Καλλιτέχνες, που αρνούνται να δανειστούν, σε μεγάλο έστω βαθμό, πολύ απλά επειδή τα απορρίπτουν όλα! Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο Arthur Rimbaud...
Ο Arthur Rimbaud τυπικά ανήκε στους συμβολιστές και τους "καταραμένους" ποιητές του τέλους του 19ου αιώνα. Στην ουσία όμως, δεν μπορεί κανείς να τον κατατάξει κάπου. Απορρίπτει σχεδόν όλη την ποίηση που είχε διαβάσει, όλους τους προγενέστερους και συγχρόνους του ποιητές. Τους αποκαλεί "βλάκες, ηλίθιους, προσκυνημένους". Γι αυτό και η ποίησή του δε στηρίζεται πουθενά. Δεν ακολουθεί κάποιο δρόμο, αλλά ανοίγει καινούργιους. Είναι από τους πρώτους που γράφουν σε ελεύθερο στίχο, σπάζοντας το μέτρο και τη ρίμα, καταργώντας έτσι τους περιορισμούς στη φόρμα. Είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τη λεγόμενη "αυτόματη γραφή", καταγράφοντας στο χαρτί όσες εικόνες του έρχονταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, χωρίς να το σκέφτεται, όντας σε μια μορφή έκστασης. Υποτίθεται ότι οι πρώτοι που υιοθέτησαν την αυτόματη γραφή ήταν οι σουρεαλιστές στις αρχές του 20ου αιώνα, σε μια προσπάθεια να παρακάμψουν το συνειδητό, λειτουργία που ελέγχεται από την λογική, και να αποκαλύψουν κατευθείαν το ασυνείδητο, λειτουργία που ελέγχεται από τα "όνειρα", επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Freud. Στη πραγματικότητα, ο Rimbaud αυτό το έκανε 50 χρόνια πριν. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα πεζά ποιήματά του, τα "Παραληρήματα"...
Ο Arthur Rimbaud είναι βλάσφημος, αιρετικός, χυδαίος, εκδικητικός, εγωιστής. Είναι επίσης μεγαλειώδης. Όλα τα γνωστά ποιήματά του τα έγραψε ανάμεσα στα δεκαέξι και τα είκοσί του χρόνια. Ξαφνικά, στα είκοσί του, σταματάει να γράφει! Μέχρι που πέθανε, στα τριάντα εφτά του, δεν έγραψε ξανά τίποτα. Και αυτή θεωρείται η πιο εγκληματική σιωπή στην ιστορία της σύγχρονης Τέχνης, κάτι που δε του το συγχώρεσαν ποτέ. Ίσως δικαίως...
Με τον Rimbaud αρχίζει να γεννιέται η σύγχρονη ποίηση. Γίνονται απότομα και τεράστια άλματα στη μορφή και το περιεχόμενό της. Και ίσως αυτά τα μεγάλα άλματα να οφείλονται στο γεγονός ότι ο Arthur Rimbaud αποφασίζει να μη στηριχτεί σχεδόν καθόλου στο παρελθόν και το παρόν, αλλά να δημιουργήσει κατευθείαν το μέλλον...


"Δεν προχωρούμε. Πίσω πάλι στους παλιούς δρόμους, φορτωμένους
από το πάθος μου, το πάθος όπου φύτρωσε τούτες τις ρίζες του πόνου
στα πλευρά μου από την εποχή της λογικής-κι ανεβαίνει στον ουρανό,
με κατακερματίζει, με γυρίζει ανάποδα, με παρασύρει.
Η ύστατη αγνεία κι η ύστατη δειλία. Ειπώθηκε. Να μη φανερώνω τις
αδυναμίες μου και τις αηδίες μου στον κόσμο. Εμπρός. Η πορεία, το φορτίο,
η έρημος, οργή και πλήξη.
Σε ποιόν να πουληθώ; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Ποια ιερή εικόνα χτυπιέται; 
Ποιες καρδιές να συντρίψω; Ποια ψέματα να ξεστομίσω; 
Σε ποιανού αίμα να περπατήσω;"


Arthur Rimbaud 
Απόσπασμα από το "Μια εποχή στη κόλαση"...

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε...

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε


Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα! 

Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται να μάθεις।

Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις.

Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.

Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Τρεις νεκροί κι έντεκα εκατομμύρια ζωντανοί-νεκροί...

Χθες δεν έγραψα τίποτα στο blog. Περίμενα να περάσει μια μέρα, για να ηρεμήσω λιγάκι, και να γράψω πιο νηφάλια. Βλέπω όμως ότι αυτό μου είναι αδύνατον και σήμερα. Και ότι, δυστυχώς, γράφοντας απλά αυτά που σκέπτομαι, δε θα μπορέσω να αποφύγω τις κοινοτυπίες. Καμιά φορά οι κοινοτυπίες είναι πιο κοντά στην αλήθεια...
Χθες, σε μια μεγαλειώδη πορεία, από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ίσως δεκαετιών, πάνω από 150.000 κόσμου (μόνο στην Αθήνα, χώρια στην υπόλοιπη Ελλάδα) κατέβηκε στους δρόμους και είπε ένα μεγάλο "όχι" στην επαπειλούμενη παράδοση της χώρας σε ξένους κερδοσκοπικούς οργανισμούς και στα άγρια μέτρα που τη συνοδεύουν και που απειλούν να εξοντώσουν την ελληνική κοινωνία. Φυσικά, όπως πάντοτε, ο κόσμος κατέβηκε όχι ενωμένος αλλά κατακερματισμένος. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές... Έστω. Κατέβηκε όμως. Συμμετείχε κι έδωσε το παρόν. Κι αυτό δείχνει πως κάτι αλλάζει στη συνείδηση του, βολεμένου στον καναπέ του και απολιτίκ, Νεοέλληνα. Ακόμα και αν χρειάστηκε να πιάσουμε πάτο, για να αρχίσει να συμβαίνει αυτό...
Τη συνέχεια τη ξέρουμε όλοι. Γνωρίζαμε ότι έκτροπα θα συμβούν. Πάντοτε συμβαίνουν στις μεγάλες πορείες. Δε περιμέναμε όμως να έχουμε και τρεις νεκρούς! Και μάλιστα με αυτόν το φριχτό και άνανδρο τρόπο. Διαβάζω μάλιστα στα blogs ότι άτομα με κουκούλες επιχείρησαν να κάψουν και το βιβλιοπωλείο του "Ιανού", τη στιγμή μάλιστα που είχε μέσα πολύ κόσμο. Ένας από αυτούς είπε στους ανθρώπους που ήταν μέσα: "Θα σας κάψουμε...". Στα χέρια τους κρατούσαν ένα άσπρο υγρό, παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποίησαν οι "συνάδελφοί" τους, που έκαψαν τη Marfin. Στη δε Marfin, διάβασα πως, τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να πετάξουν τις μοιραίες μολότοφ, κάποιοι περαστικοί τους είπαν: "Μη! Έχει μέσα κόσμο! Θα τους κάψετε!" Και η απάντηση ήταν: "Ας τους κάψουμε!". Το μόνο που ελπίζω είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια και ότι δεν υπήρχε δολοφονική πρόθεση εκ μέρους τους. Όχι ότι αυτό αλλάζει το αποτέλεσμα...
Αμέσως μετά οι αστυνομικοί, βρίσκοντας πάτημα σε ότι προηγήθηκε, ξεκίνησαν τη γνωστή επιχείρηση-"σκούπα" στα Εξάρχεια. Εισέβαλαν σε κατάληψη στη Ζαΐμη, άνευ λόγου, συνέλαβαν αρκετά άτομα χωρίς στοιχεία αλλά "προληπτικά", ξυλοφορτώνοντας φυσικά πολλά από αυτά. Εισέβαλαν επίσης στο Στέκι Μεταναστών και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, στη Τσαμαδού, έσπασαν ότι βρήκαν μπροστά τους, έδειραν και τραυμάτισαν πολλούς παρευρισκομένους. Θραύσμα γυαλιού, μάλιστα, έκοψε τη φλέβα μιας κοπέλας, προκαλώντας της ακατάσχετη αιμορραγία. Ακόμα και σε δύο σπίτια εισέβαλαν, παραβιάζοντας κατάφωρα το ιδιωτικό άσυλο, κι έσπασαν τα χέρια και τα δόντια από δύο ενοίκους τους. Όλα αυτά δείχνουν πως μπάτσοι και κουκουλοφόροι είναι τελικά συμπληρωματικά στοιχεία και χρειάζονται ο ένας τον άλλο
Στη Βουλή, οι πολιτικοί μας κράτησαν ενός λεπτού σιγή. Αμέσως μετά άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες. Ο Πρωθυπουργός μας συνέστησε να διαδηλώνουμε ειρηνικά, ενώ σήμερα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας και η λήψη της "βοήθειας" από τη τρόικα ψηφίζονται στη Βουλή. Μας λέει με άλλα λόγια να κάτσουμε στα αυγά μας, ενώ πρόκειται, με δικές του ενέργειες, να κατακρεουργήσει τις ζωές μας...
Τι συμπέρασμα άραγε βγαίνει από όλα αυτά; Ο τραγικός απολογισμός πάνω απ' όλα. Τρεις νεκροί. Καμμένοι ζωντανοί από επαγγελματίες "επαναστάτες". Άνθρωποι που αρνήθηκαν να εργαστούν χθες, φοβούμενοι το αυτονόητο: πως σε μέρα μεγάλης πορείας, μια Τράπεζα στο Σύνταγμα είναι σχεδόν βέβαιο πως θα καεί. Άνθρωποι που απειλήθηκαν από τα αφεντικά τους πως, αν δεν δουλέψουν παρόλα αυτά, θα απολυθούν. Άνθρωποι που τους ανάγκασαν να εργαστούν μέσα σε ένα κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου, χωρίς επαρκή πυρασφάλεια, χωρίς να έχουν δώσει σε αυτούς καμία αντιπυρική εκπαίδευση και που τους κλείδωσαν μάλιστα μέσα (!), ενώ στους δρόμους οι μολότοφ λυσσομανούσαν. Άνθρωποι που παγιδεύτηκαν σε ένα κτίριο σαν τα ποντίκια και οι "έξω" βρήκαν την ευκαιρία να τους αφανίσουν μέσα σε ένα θάλαμο αερίων...
Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως, ξανά, οι γνωστές "επαναστατικές" και "πεφωτισμένες" μειοψηφίες καπέλωσαν τη πορεία, τις διεκδικήσεις της και τον συμβολισμό της. Σήμερα, σε όλα τα κανάλια όλου του κόσμου, πρώτη είδηση είναι η δολοφονία των τριών συμπολιτών μας κι όχι η κινητοποιήσεις του κόσμου και τα αιτήματά του, όπως θα έπρεπε. Το πολιτικό αποτέλεσμα που θα επιτύγχανε και η πίεση που θα ασκούσε ο διαμαρτυρόμενος λαός, εξανεμίστηκαν και γύρισαν μπούμερανγκ. Τα κανάλια κάνουν πάρτι, εστιάζοντας στο τραγικό συμβάν και αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από το να σκύψει πάνω στο πολιτικό διακύβευμα, πάνω στη "ταμπακιέρα". Οι γνωστοί ακροδεξιοί τηλεαστέρες γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, "καταδικάζοντας τη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται" και, βρίσκοντας πάτημα, να τονίσουν πόσο δημοκράτες, ειρηνιστές και άμεμπτοι είναι. Ο κόσμος θα το σκεφτεί πολύ να ξαναβγεί άμεσα στους δρόμους, με την δυναμική που υπήρχε τις τελευταίες ημέρες για διαμαρτυρία και αντίσταση, να έχει παγώσει. Οι "γνωστοί-άγνωστοι" αγωνιστές της Ελευθερίας, πέτυχαν πάλι τον σκοπό τους...
Σε κάθε περίπτωση όμως, δε πρέπει ο κόσμος να κάτσει "ήσυχα". Να σταματήσει να διεκδικεί και να αγωνίζεται. Πρέπει όμως οι δολοφόνοι-προβοκάτορες να απομονωθούν. Και αυτό είναι ευθύνη όχι πρώτιστα της Αστυνομίας, αλλά όλων ημών, των ειρηνικών και ουσιαστικών αγωνιστών. Πρέπει να κλάψουμε τους νεκρούς μας, αλλά τους χρωστάμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία. Να ανατρέψουμε τις συνθήκες που τους εξόντωσαν...
Να σημειώσω, κλείνοντας, ότι οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν χθες έξω από τη Βουλή και όσοι προσπάθησαν να εισβάλλουν σε αυτή, δεν ήταν κουκουλοφόροι. Ήταν κανονικοί άνθρωποι, με πολιτικά, με φανερή ταυτότητα, με πρόσωπο, χωρίς κουκούλα... 

Η Αριστερά στα χρόνια της επιτήρησης...

Ανήκω στον χώρο της Αριστεράς, ως ανένταχτος πλέον. Στηρίζω με τη ψήφο μου κάποιο αριστερό κόμμα βέβαια, αλλά νιώθω πλέον σημαντικότερη την αυτονομία της πολιτικής μου σκέψης. Παρόλα αυτά, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα σε ολόκληρο το χώρο της Αριστεράς, ελληνικό και διεθνή. Και είμαι ένας από τους πολλούς αριστερούς, που η παραδοσιακή και κατεστημένη έκφραση της Αριστεράς, κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, τους έχει απογοητεύσει...
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Συν τοις άλλοις, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη στην χώρα μας, με τη πολιτική και οικονομική διαφθορά να έχει "γονατίσει" το Κράτος και τη κοινωνία. Το σκηνικό συμπληρώνεται με τη, προ ολίγων ημερών, προσφυγή της χώρας μας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης και τα άγρια και αντιλαϊκά μέτρα που τη συνοδεύουν. Η λογική λέει πως, σε τέτοιες περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και άγριας επέλασης του Κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, η Αριστερά θα έπρεπε να βλέπει μια αύξηση της επιρροής της στη κοινωνία. Γιατί όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;
Ένας λόγος είναι η γενική επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "Αριστερά", μετά τη κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποκάλυψη της αληθινής τους φύσης. Μπορεί τα καθεστώτα αυτά κάθε άλλο παρά αριστερά και σοσιαλιστικά να ήταν, αποτελώντας στην ουσία κομματικές χούντες και παράλληλα μια βάναυση μορφή κρατικού καπιταλισμού, στα μάτια όμως μιας μεγάλης μερίδας του απλού κόσμου, η σύγχρονη Αριστερά εξακολουθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά μαζί τους.
Ένας άλλος λόγος είναι, βέβαια, η πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Ενώ η επίθεση της κεφαλαιοκρατίας και του αστικού Κράτους, απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη κοινωνία, γίνεται ολοένα και πιο άγρια, ενώ ο κοινός "εχθρός" γίνεται όλο και πιο βάναυσος και ισχυρός, η Αριστερά συνεχίζει να επιδίδεται σε ένα πρωτοφανή εμφύλιο, που την αποδυναμώνει, αλλά και αποτρέπει τον πολύ κόσμο από το να την εμπιστευτεί...
Μεγάλη επί της ουσίας ευθύνη, για την ανωτέρω κατάσταση, φέρουν  τα κόμματα της Αριστεράς, με το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Το Κ.Κ.Ε. παραμένει σταλινικό ως το κόκκαλο, χωρίς ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μην εμπιστεύεται ότι δε μπορεί να ελέγξει και έχει θέσει εαυτό σε μια κατάσταση άτυπου απομονωτισμού από τη κοινωνία και της διεργασίες της. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. έχει ως θετικά ότι αποτελεί ενωτικό, κι όχι διασπαστικό, εγχείρημα της Αριστεράς, με λιγότερες από το Κ.Κ.Ε αγκυλώσεις, αυτή όμως τη "πολυφωνία" δεν έχει μπορέσει να τη διαχειριστεί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι απόψεις του είναι θολές, καθώς οι φωνές που ακούγονται από μέσα του είναι ποικίλες και αντιφατικές. Στα πλαίσιά του επικρατεί ένας άτυπος εμφύλιος, ανάμεσα στις συνιστώσες και τα ρεύματά του, που τον οδηγεί σε μια συνεχή εσωστρέφεια, ενώ η κοινωνία, από την άλλη, έχει ανάγκη να εξεταστούν τα δικά της ζητήματα. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πολύ απλά, δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Είναι μικρή σε όγκο, κατακερματισμένη κι αποκλεισμένη από τη κρατική χρηματοδότηση και τη προβολή από τα Μ.Μ.Ε.
Η θεσμική Αριστερά έχει απογοητεύσει. Η κοινωνία πλέον βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τα αριστερά κόμματα, τα οποία πασχίζουν για να συμβαδίσουν με τις εξελίξεις της. Και η κρίση, αντί να οδηγεί τον κόσμο προς τα αριστερά, τον οδηγεί σε όλο και πιο δεξιόστροφες και συντηρητικές επιλογές.