Σαν σήμερα, στις 17-9-1982, έφυγε από τη ζωή, σε νοσοκομείο της Μόσχας, ο Μάνος Λοΐζος. Εμένα δε μου αρέσουν ούτε τα μνημόσυνα ούτε οι επικήδειοι. Όμως δεν μου πηγαίνει καθόλου να μη πω, σήμερα, δύο λόγια για έναν άνθρωπο και καλλιτέχνη που, με τα τραγούδια του, έχει σημαδέψει ολόκληρες γενιές Ελλήνων. Και σήμερα, αν πάει κανείς να καθίσει δίπλα σε μια παρέα νέων όπου υπάρχει και μια κιθάρα, θα διαπιστώσει ότι ακόμα και οι πιτσιρικάδες, που δεν έζησαν στη, συναισθηματικά και πολιτικά, φορτισμένη εποχή στην οποία ο Μάνος Λοΐζος έγινε γνωστός και την οποία σφράγισε με το έργο του, γνωρίζουν και αγαπούν και τον ίδιο και τα τραγούδια του. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη. Να μην τον σβήνει ο χρόνος...
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Λοΐζο είναι ότι, αν και ανήκε στους λεγόμενους "στρατευμένους" καλλιτέχνες, ανήκοντας στον αριστερό χώρο και πράττοντας το καθήκον του σε εποχές καταπίεσης και ανελευθερίας για τον Ελληνικό λαό, δεν έχασε ποτέ την ευαισθησία του. Περνούσε τα πολιτικά ή κοινωνικά του μηνύματα στο κοινό με μια ζεστασιά και μια ανθρωπιά, μη έχοντας πέσει στη παγίδα κάποιου είδους "σοσιαλιστικού ρεαλισμού". Ίσως έτσι να υπηρέτησε καλύτερα τις ιδέες του. Χωρίς να τις προωθήσει ως Θούριους αλλά ως φιλικές κουβέντες από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο...
Το έργο του δε περιορίζεται μόνο σε τραγούδια με πολιτικό ή κοινωνικό στίχο. Έχει γράψει ορισμένα από τα ωραιότερα λαϊκά μας τραγούδια. Και φυσικά, το σύγχρονο ερωτικό τραγούδι του χρωστάει πολλά. Ο ίδιος ήταν ένα άτομο υπερευαίσθητο, το οποίο κοίταξε με θαυμασμό κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής. Γι αυτό, ίσως, να παραμένει μία φιγούρα ιδιαίτερα αγαπητή και "άσπιλη", ακόμη και σήμερα.
Δε ξέρω τι άλλο να πω για τον Μάνος Λοΐζο. Ίσως και αυτά που ήδη έγραψα να είναι τετριμμένα. Έχουν ειπωθεί, με τα ίδια ή διαφορετικά λόγια και από πολλούς άλλους, ξανά και ξανά. Το καλύτερο είναι να σας αφήσω με ένα τραγούδι του...
Ποια αριστερή φιλοσοφία? Φιλάνθρωπη φιλοσοφία θα την έλεγα, με την οποία διαποτίστηκε η τέχνη του Λοΐζου. Κι εγώ που δεν μεγάλωσα ως αριστερή (αν και όχι με δεξιές ιδέες) δεν αντιλαμβάνομαι κατά την επαφή με την τέχνη του τον Αριστερό. Αντιλαμβάνομαι τον Φίλο, τον Άνθρωπο, τον Έρωτα, την Ανήσυχη Κοινωνία, το Συναίσθημα. Την Αλληλεγγύη. Την Αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λοΐζος ήταν αριστερός και ορισμένοι δίσκοι του ήταν πολιτικοί. Όπως "Τα Νέγρικα", "Τα τραγούδια του δρόμου", "Τα τραγούδια μας". Με το post αυτό όμως δεν ήθελα να τον κατατάξω σώνει και καλά σαν στρατιώτη κάποιας παράταξης. Πάνω απ'όλα παρέμεινε πολιτικά μια αυτόνομη φωνή. Και το νόημα όσων έγραψα είναι ακριβώς αυτό που γράφεις κι εσύ: Ο Λοΐζος, ως καλλιτέχνης, ήταν πρώτιστα άνθρωπος, και μετά όλα τα υπόλοιπα...
ΑπάντησηΔιαγραφή