Ανήκω στον χώρο της Αριστεράς, ως ανένταχτος πλέον. Στηρίζω με τη ψήφο μου κάποιο αριστερό κόμμα βέβαια, αλλά νιώθω πλέον σημαντικότερη την αυτονομία της πολιτικής μου σκέψης. Παρόλα αυτά, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα σε ολόκληρο το χώρο της Αριστεράς, ελληνικό και διεθνή. Και είμαι ένας από τους πολλούς αριστερούς, που η παραδοσιακή και κατεστημένη έκφραση της Αριστεράς, κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, τους έχει απογοητεύσει...
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Συν τοις άλλοις, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη στην χώρα μας, με τη πολιτική και οικονομική διαφθορά να έχει "γονατίσει" το Κράτος και τη κοινωνία. Το σκηνικό συμπληρώνεται με τη, προ ολίγων ημερών, προσφυγή της χώρας μας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης και τα άγρια και αντιλαϊκά μέτρα που τη συνοδεύουν. Η λογική λέει πως, σε τέτοιες περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και άγριας επέλασης του Κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, η Αριστερά θα έπρεπε να βλέπει μια αύξηση της επιρροής της στη κοινωνία. Γιατί όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;
Ένας λόγος είναι η γενική επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "Αριστερά", μετά τη κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποκάλυψη της αληθινής τους φύσης. Μπορεί τα καθεστώτα αυτά κάθε άλλο παρά αριστερά και σοσιαλιστικά να ήταν, αποτελώντας στην ουσία κομματικές χούντες και παράλληλα μια βάναυση μορφή κρατικού καπιταλισμού, στα μάτια όμως μιας μεγάλης μερίδας του απλού κόσμου, η σύγχρονη Αριστερά εξακολουθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά μαζί τους.
Ένας άλλος λόγος είναι, βέβαια, η πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Ενώ η επίθεση της κεφαλαιοκρατίας και του αστικού Κράτους, απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη κοινωνία, γίνεται ολοένα και πιο άγρια, ενώ ο κοινός "εχθρός" γίνεται όλο και πιο βάναυσος και ισχυρός, η Αριστερά συνεχίζει να επιδίδεται σε ένα πρωτοφανή εμφύλιο, που την αποδυναμώνει, αλλά και αποτρέπει τον πολύ κόσμο από το να την εμπιστευτεί...
Μεγάλη επί της ουσίας ευθύνη, για την ανωτέρω κατάσταση, φέρουν τα κόμματα της Αριστεράς, με το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Το Κ.Κ.Ε. παραμένει σταλινικό ως το κόκκαλο, χωρίς ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μην εμπιστεύεται ότι δε μπορεί να ελέγξει και έχει θέσει εαυτό σε μια κατάσταση άτυπου απομονωτισμού από τη κοινωνία και της διεργασίες της. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. έχει ως θετικά ότι αποτελεί ενωτικό, κι όχι διασπαστικό, εγχείρημα της Αριστεράς, με λιγότερες από το Κ.Κ.Ε αγκυλώσεις, αυτή όμως τη "πολυφωνία" δεν έχει μπορέσει να τη διαχειριστεί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι απόψεις του είναι θολές, καθώς οι φωνές που ακούγονται από μέσα του είναι ποικίλες και αντιφατικές. Στα πλαίσιά του επικρατεί ένας άτυπος εμφύλιος, ανάμεσα στις συνιστώσες και τα ρεύματά του, που τον οδηγεί σε μια συνεχή εσωστρέφεια, ενώ η κοινωνία, από την άλλη, έχει ανάγκη να εξεταστούν τα δικά της ζητήματα. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πολύ απλά, δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Είναι μικρή σε όγκο, κατακερματισμένη κι αποκλεισμένη από τη κρατική χρηματοδότηση και τη προβολή από τα Μ.Μ.Ε.
Η θεσμική Αριστερά έχει απογοητεύσει. Η κοινωνία πλέον βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τα αριστερά κόμματα, τα οποία πασχίζουν για να συμβαδίσουν με τις εξελίξεις της. Και η κρίση, αντί να οδηγεί τον κόσμο προς τα αριστερά, τον οδηγεί σε όλο και πιο δεξιόστροφες και συντηρητικές επιλογές.
