Τίποτα δεν πάει χαμένο...

Σαν σήμερα, στις 17-9-1982, έφυγε από τη ζωή, σε νοσοκομείο της Μόσχας, ο Μάνος Λοΐζος. Εμένα δε μου αρέσουν ούτε τα μνημόσυνα ούτε οι επικήδειοι. Όμως δεν μου πηγαίνει καθόλου να μη πω, σήμερα, δύο λόγια για έναν άνθρωπο και καλλιτέχνη που, με τα τραγούδια του, έχει σημαδέψει ολόκληρες γενιές Ελλήνων. Και σήμερα, αν πάει κανείς να καθίσει δίπλα σε μια παρέα νέων όπου υπάρχει και μια κιθάρα, θα διαπιστώσει ότι ακόμα και οι πιτσιρικάδες, που δεν έζησαν στη, συναισθηματικά και πολιτικά, φορτισμένη εποχή στην οποία ο Μάνος Λοΐζος έγινε γνωστός και την οποία σφράγισε με το έργο του, γνωρίζουν και αγαπούν και τον ίδιο και τα τραγούδια του. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη. Να μην τον σβήνει ο χρόνος...
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Λοΐζο είναι ότι, αν και ανήκε στους λεγόμενους "στρατευμένους" καλλιτέχνες, ανήκοντας στον αριστερό χώρο και πράττοντας το καθήκον του σε εποχές καταπίεσης και ανελευθερίας για τον Ελληνικό λαό, δεν έχασε ποτέ την ευαισθησία του. Περνούσε τα πολιτικά ή κοινωνικά του μηνύματα στο κοινό με μια ζεστασιά και μια ανθρωπιά, μη έχοντας πέσει στη παγίδα κάποιου είδους "σοσιαλιστικού ρεαλισμού". Ίσως έτσι να υπηρέτησε καλύτερα τις ιδέες του. Χωρίς να τις προωθήσει ως Θούριους αλλά ως φιλικές κουβέντες  από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο...
Το έργο του δε περιορίζεται μόνο σε τραγούδια με πολιτικό ή κοινωνικό στίχο. Έχει γράψει ορισμένα από τα ωραιότερα λαϊκά μας τραγούδια. Και φυσικά, το σύγχρονο ερωτικό τραγούδι του χρωστάει πολλά. Ο ίδιος ήταν ένα άτομο υπερευαίσθητο, το οποίο κοίταξε με θαυμασμό κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής. Γι αυτό, ίσως, να παραμένει μία φιγούρα ιδιαίτερα αγαπητή και "άσπιλη", ακόμη και σήμερα.
Δε ξέρω τι άλλο να πω για τον Μάνος Λοΐζο. Ίσως και αυτά που ήδη έγραψα να είναι τετριμμένα. Έχουν ειπωθεί, με τα ίδια ή διαφορετικά λόγια και από πολλούς άλλους, ξανά και ξανά. Το καλύτερο είναι να σας αφήσω με ένα τραγούδι του...

Στην εποχή του download...

    

Θυμάμαι τις ημέρες που μάζευα ένα - ένα τα εικοσάρικα ( σε δραχμές, τότε...) για να μπορέσω να συμπληρώσω περίπου τα δυόμισι χιλιάρικα που κόστιζε τότε μια κασέτα (δυστυχώς δεν ήμουν από τους τυχερούς που διέθεταν πικ - απ ). Και μόνο η προσμονή της ημέρας που θα πήγαινα στο δισκάδικο να την αγοράσω, δε κοστολογείται σε χρήμα... Μετά, στο σπίτι, την άνοιγα και βυθιζόμουν στον κόσμο της για μέρες. Την άκουγα με προσοχή ξανά και ξανά, δεκάδες φορές, περιεργαζόμουν το εξώφυλλο και το εσωτερικό booklet για ώρες, μέχρι τελικά να τη χορτάσω. Χώρια η χαρά της βόλτας στο δισκάδικο, το "χάσιμο" ανάμεσα σε εκατοντάδες δίσκους και κασέτες, η επαφή με τα άτομα που ψώνιζαν ή σύχναζαν εκεί. Και, φυσικά, δε τολμώ καν να φανταστώ την ηδονή εκείνων που αγόραζαν δίσκους...
Αν μη τι άλλο, ήταν σίγουρο πως θα κάτσω και θα ακούσω τη κασέτα μου. Δεν είχα και αμέτρητες, δεν τις αγόραζα πολύ συχνά και κάθε μια ήταν σοβαρό και μεγάλο απόκτημα. Οπότε κάθε μια την άκουγα και μάλιστα την άκουγα πολλές φορές και με προσοχή. Όσοι αγόραζαν βινύλιο δε, είχαν μια ερωτική σχέση μαζί του. Και δε τους αδικώ καθόλου. Πέρα από την εξαιρετική ποιότητα ήχου, το βινύλιο, ως αντικείμενο, ήταν κάτι πολύ ζεστό και γοητευτικό. Θυμάμαι τους φίλους μου να έχουν τους δίσκους τους, που τους είχαν αγοράσει με πολύ κόπο, υπομονή και χρήμα, σαν παιδιά τους... Εννοείται πως ο φρεσκοαγορασμένος δίσκος "έλιωνε" τις πρώτες μέρες στο πικ - απ. Και όλοι καμαρώνανε για τις συλλογές τους...
Μετά ήρθε η εποχή του cd. Λιγότερο γοητευτικό από το βινύλιο, φτηνότερο όμως και πολύ πιο εύχρηστο. Κάτι είχε χαθεί από τη μαγεία, η λογική όμως παρέμεινε η ίδια: όποτε επιτέλους θα έχω χρήματα, θα πάω μια βόλτα στο δισκάδικο και θα αγοράσω ένα ή περισσότερα cd και με την ευκαιρία θα κοιτάξω όλες τις νέες κυκλοφορίες και θα συζητήσω με τους "θαμώνες". Μετά θα πάω σπίτι και το cd player θα πάρει φωτιά...
Στις μέρες μας όλα έχουν γίνει ευκολότερα. Οι σκληροί δίσκοι μας περιέχουν εκατοντάδες gigabytes με τραγούδια σε μορφή mp3. Το κόστος είναι μηδενικό, ο όγκος μουσικής που "κατεβάζουμε" τεράστιος, η πρόσβαση στη μουσική πληροφορία απεριόριστη. Τα μικροσκοπικά mp3 players προσφέρουν ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία. Μπορείς να μεταφέρεις, ανά πάσα στιγμή, χιλιάδες τραγούδια μαζί σου. Ποιος θα το πίστευε πριν καμιά εικοσαριά χρόνια...
Φυσικά και δεν είμαι πολέμιος της εξέλιξης. Μου αρέσει το γεγονός ότι μπορώ να έχω πρόσβαση, και μάλιστα δωρεάν, σε ένα τεράστιο όγκο δεδομένων από τον χώρο της μουσικής. Μου δίνεται η δυνατότητα να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Παρατηρώ όμως κάτι: αν και "κατεβάζω" δωρεάν και εύκολα πολύ μεγάλους αριθμούς τραγουδιών και "δίσκων", δεν ακούω τελικά ούτε το ένα δέκατο από αυτά. Και αυτό δεν το έχω πάθει μόνο εγώ. Πάρα πολλοί γνωστοί μου μου λένε ακριβώς το ίδιο. Δεκάδες ή και εκατοντάδες giga τους περιμένουν υπομονετικά στον σκληρό τους, μπας και κάνουν τον κόπο, κάποτε, να ακούσουν κάποια από αυτά. Πολλές φορές μάταια...
Το φαινόμενο από την μία είναι παράδοξο, από την άλλη όμως λογικό. Η υπερβολική ποσότητα πληροφορίας, που μάλιστα "κατεβάζεις" χωρίς κόπο και χρήμα, "μπουχτίζει". Το μάτι χορταίνει πριν προλάβει να χορτάσει το αυτί. Ξαφνικά βρίσκεσαι απέναντι σε εκατοντάδες τραγούδια και συνειδητοποιείς πως δεν έχεις χρόνο να τα ακούσεις όλα. Και πολύ απλά τα αφήνεις στην άκρη. Κι ενώ έχεις ένα μικρό θησαυρό στα χέρια σου, δε νιώθεις τη παραμικρή συγκίνηση γι αυτό. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν υπάρχει γοητεία στον τρόπο με τον οποίο αποκτάς τη μουσική σου. Χωρίς να χρειαστεί καν να σηκωθείς απ΄τη πολυθρόνα σου και αυτοματοποιημένα. Η βόλτα στο δισκάδικο πήγε...βόλτα. Και δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες αναμνήσεις με τις οποίες θα συνδέσεις την απόκτηση κάθε δίσκου...
Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, "κατεβάζω" παράλληλα τη δισκογραφία του Tom Waits. Αν και θα προτιμούσα τη φωνή του μέσα από τον ζεστό και φιλικό ήχο του βινυλίου, ελπίζω τουλάχιστον να μη μείνει παραπονεμένος και άπραγος σε μια γωνία του σκληρού μου...

Stargazer...

Χθες, Κυριακή 16 Μαΐου, πέθανε σε ηλικία 67 ετών, μετά από εξάμηνη μάχη με τον καρκίνο του στομάχου, ο Ronnie James Dio. Έφυγε αυτή η φωνή που στιγμάτισε την εφηβεία μας και μας ταξίδεψε με τους Elf, τους Rainbow, τους Black Sabbath, τους Dio και τους Heaven and Hell...
Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξε μια από τις σημαντικότερες φωνές στο χώρο του metal και του hard rock, θα μου μείνει ως ένας άνθρωπος που ποτέ δε προκάλεσε με τη συμπεριφορά του και δεν έπεσε στην "παγίδα" του σταριλικιού και της αυτοπροβολής. Τραγουδούσε μόνο επειδή το γούσταρε...

Χθες οι άγγελοι που, σκανταλιάρικα καπνίζουν και παίζουν χαρτιά, έγιναν τέσσερις...

Δασκαλόπουλε που εδίδασκες...

Προχθές, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, με αφορμή την επανεκλογή του στη προεδρία του ΣΕΒ, έκανε μια σειρά πρωτοφανών και προκλητικών δηλώσεων. Μας ανήγγειλε, λίγο ή πολύ, ότι χρειαζόμαστε μια "νέα Μεταπολίτευση", καθώς η πολιτική και τα κόμματα χρεοκόπησαν πλέον πρακτικά και ιδεολογικά. Μια νέα Μεταπολίτευση, που θα τη διαχειριστούν κατά συνέπεια αποκλειστικά οι επιχειρηματίες. Κατηγόρησε τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για διαφθορά και διαπλοκή (!) και το οικονομικό μοντέλο της χώρας ως κρατικοδίαιτο. Στη συνέχεια έδωσε "εντολή" να μη συγκροτηθεί κυβέρνηση συνασπισμού και "τοποθέτησε" την αξιωματική αντιπολίτευση ως τοποτηρητή της κυβέρνησης. Η επίθεση στην Αριστερά, ως τον "κακό δαίμονα" που εξεγείρει αναίτια τις μάζες και προκαλεί περιττή αναταραχή, ήταν αναμενόμενη...
Κι εγώ ρωτάω, με το φτωχό μου μυαλό: Ότι και να γίνει, από εδώ και πέρα, θα πρέπει να υποκαταστήσουν οι επιχειρηματίες, αυτοί δηλαδή που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, την πολιτική και τους πολιτικούς; Είναι λιγότερο διεφθαρμένοι και περισσότερο ικανοί και αλτρουιστές;
Σύμφωνοι. Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες. Μήπως όμως η διαφθορά και η διαπλοκή, σαν το τανγκό, χρειάζονται δύο για να γίνει χορός; Και μήπως ο "παρτενέρ" των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, στο χορό της διαφθοράς και της διαπλοκής, είναι οι ίδιοι οι επιχειρηματίες;
Θα συμφωνήσω επίσης πως η ελληνική οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτη. Οι επιχειρηματίες είναι αμέτοχοι σε αυτό; Ποιοι ωφελούνται από τις μπίζνες με το Δημόσιο, τις αναθέσεις, τις προμήθειες, τις προωθήσεις "ημέτερων" σε βουλευτικούς και κυβερνητικούς θώκους; Ποιοι στηρίζουν το "κρατικοδίαιτον" της ελληνικής οικονομίας και ποιους συμφέρει;
Ας υποθέσουμε πως η αξιωματική αντιπολίτευση (και κάθε άλλη παράταξη) δε κάνει σωστά τη δουλειά της. Με ποια αρμοδιότητα βγαίνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και νουθετεί μια πολιτική παράταξη, "αναθέτοντας" της μάλιστα και αρμοδιότητες; Με ποια αρμοδιότητα "απαγορεύει" τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού; Μήπως γι αυτά τα ζητήματα δε νομιμοποιείται κανένας επιχειρηματίας, αλλά ο ελληνικός λαός και μόνο;
 Το μεγάλο κεφάλαιο έχει πλέον αποθρασυνθεί. Κι ενώ η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι δικό του εν πολλοίς δημιούργημα, δε θα το αγγίξουν καθόλου τα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας, που εξοντώνουν τον ελληνικό λαό (αντίθετα θα ωφεληθεί, βρίσκοντας ακόμα μεγαλύτερο πεδίο οικονομικής λεηλασίας), θέλει όμως, επιπλέον, να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τη μοναδική σωτήρια λύση, τον από μηχανής θεό που θα σώσει τη πατρίδα! Το μέλλον, κύριοι, δεν είναι η πολιτική και η ιδεολογία, το μέλλον είναι οι νέες επιχειρήσεις! Χρηματοπιστωτικός κοινοβουλευτισμός. Και ενδεχομένως, με τη πεφωτισμένη ηγεσία του κυρίου Βγενόπουλου...

Arthur Rimbaud: Εφηβεία στις φλόγες...

Συνηθίζουμε να λέμε πως στη Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και αυτό είναι αλήθεια. Κάθε καλλιτέχνης, όπως και κάθε επιστήμονας, στηρίζεται στους προηγούμενους και τους σύγχρονούς του και "κλέβει" στοιχεία από το έργο τους, εντάσσοντάς τα στο δικό του. Αυτό δεν είναι κλοπή. Είναι εξέλιξη. Και είναι απόλυτα θεμιτό, εφόσον βέβαια δε πρόκειται περί στυγνής αντιγραφής αλλά για δανεισμό στοιχείων, που ο δανειζόμενος τα εξελίσσει και τα κάνει εν τέλει δικά του. Φυσικά, που και που, εμφανίζονται και οι εξαιρέσεις. Καλλιτέχνες, που αρνούνται να δανειστούν, σε μεγάλο έστω βαθμό, πολύ απλά επειδή τα απορρίπτουν όλα! Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο Arthur Rimbaud...
Ο Arthur Rimbaud τυπικά ανήκε στους συμβολιστές και τους "καταραμένους" ποιητές του τέλους του 19ου αιώνα. Στην ουσία όμως, δεν μπορεί κανείς να τον κατατάξει κάπου. Απορρίπτει σχεδόν όλη την ποίηση που είχε διαβάσει, όλους τους προγενέστερους και συγχρόνους του ποιητές. Τους αποκαλεί "βλάκες, ηλίθιους, προσκυνημένους". Γι αυτό και η ποίησή του δε στηρίζεται πουθενά. Δεν ακολουθεί κάποιο δρόμο, αλλά ανοίγει καινούργιους. Είναι από τους πρώτους που γράφουν σε ελεύθερο στίχο, σπάζοντας το μέτρο και τη ρίμα, καταργώντας έτσι τους περιορισμούς στη φόρμα. Είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τη λεγόμενη "αυτόματη γραφή", καταγράφοντας στο χαρτί όσες εικόνες του έρχονταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, χωρίς να το σκέφτεται, όντας σε μια μορφή έκστασης. Υποτίθεται ότι οι πρώτοι που υιοθέτησαν την αυτόματη γραφή ήταν οι σουρεαλιστές στις αρχές του 20ου αιώνα, σε μια προσπάθεια να παρακάμψουν το συνειδητό, λειτουργία που ελέγχεται από την λογική, και να αποκαλύψουν κατευθείαν το ασυνείδητο, λειτουργία που ελέγχεται από τα "όνειρα", επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Freud. Στη πραγματικότητα, ο Rimbaud αυτό το έκανε 50 χρόνια πριν. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα πεζά ποιήματά του, τα "Παραληρήματα"...
Ο Arthur Rimbaud είναι βλάσφημος, αιρετικός, χυδαίος, εκδικητικός, εγωιστής. Είναι επίσης μεγαλειώδης. Όλα τα γνωστά ποιήματά του τα έγραψε ανάμεσα στα δεκαέξι και τα είκοσί του χρόνια. Ξαφνικά, στα είκοσί του, σταματάει να γράφει! Μέχρι που πέθανε, στα τριάντα εφτά του, δεν έγραψε ξανά τίποτα. Και αυτή θεωρείται η πιο εγκληματική σιωπή στην ιστορία της σύγχρονης Τέχνης, κάτι που δε του το συγχώρεσαν ποτέ. Ίσως δικαίως...
Με τον Rimbaud αρχίζει να γεννιέται η σύγχρονη ποίηση. Γίνονται απότομα και τεράστια άλματα στη μορφή και το περιεχόμενό της. Και ίσως αυτά τα μεγάλα άλματα να οφείλονται στο γεγονός ότι ο Arthur Rimbaud αποφασίζει να μη στηριχτεί σχεδόν καθόλου στο παρελθόν και το παρόν, αλλά να δημιουργήσει κατευθείαν το μέλλον...


"Δεν προχωρούμε. Πίσω πάλι στους παλιούς δρόμους, φορτωμένους
από το πάθος μου, το πάθος όπου φύτρωσε τούτες τις ρίζες του πόνου
στα πλευρά μου από την εποχή της λογικής-κι ανεβαίνει στον ουρανό,
με κατακερματίζει, με γυρίζει ανάποδα, με παρασύρει.
Η ύστατη αγνεία κι η ύστατη δειλία. Ειπώθηκε. Να μη φανερώνω τις
αδυναμίες μου και τις αηδίες μου στον κόσμο. Εμπρός. Η πορεία, το φορτίο,
η έρημος, οργή και πλήξη.
Σε ποιόν να πουληθώ; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Ποια ιερή εικόνα χτυπιέται; 
Ποιες καρδιές να συντρίψω; Ποια ψέματα να ξεστομίσω; 
Σε ποιανού αίμα να περπατήσω;"


Arthur Rimbaud 
Απόσπασμα από το "Μια εποχή στη κόλαση"...

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε...

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε


Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα! 

Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται να μάθεις।

Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις.

Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.

Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Τρεις νεκροί κι έντεκα εκατομμύρια ζωντανοί-νεκροί...

Χθες δεν έγραψα τίποτα στο blog. Περίμενα να περάσει μια μέρα, για να ηρεμήσω λιγάκι, και να γράψω πιο νηφάλια. Βλέπω όμως ότι αυτό μου είναι αδύνατον και σήμερα. Και ότι, δυστυχώς, γράφοντας απλά αυτά που σκέπτομαι, δε θα μπορέσω να αποφύγω τις κοινοτυπίες. Καμιά φορά οι κοινοτυπίες είναι πιο κοντά στην αλήθεια...
Χθες, σε μια μεγαλειώδη πορεία, από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ίσως δεκαετιών, πάνω από 150.000 κόσμου (μόνο στην Αθήνα, χώρια στην υπόλοιπη Ελλάδα) κατέβηκε στους δρόμους και είπε ένα μεγάλο "όχι" στην επαπειλούμενη παράδοση της χώρας σε ξένους κερδοσκοπικούς οργανισμούς και στα άγρια μέτρα που τη συνοδεύουν και που απειλούν να εξοντώσουν την ελληνική κοινωνία. Φυσικά, όπως πάντοτε, ο κόσμος κατέβηκε όχι ενωμένος αλλά κατακερματισμένος. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές... Έστω. Κατέβηκε όμως. Συμμετείχε κι έδωσε το παρόν. Κι αυτό δείχνει πως κάτι αλλάζει στη συνείδηση του, βολεμένου στον καναπέ του και απολιτίκ, Νεοέλληνα. Ακόμα και αν χρειάστηκε να πιάσουμε πάτο, για να αρχίσει να συμβαίνει αυτό...
Τη συνέχεια τη ξέρουμε όλοι. Γνωρίζαμε ότι έκτροπα θα συμβούν. Πάντοτε συμβαίνουν στις μεγάλες πορείες. Δε περιμέναμε όμως να έχουμε και τρεις νεκρούς! Και μάλιστα με αυτόν το φριχτό και άνανδρο τρόπο. Διαβάζω μάλιστα στα blogs ότι άτομα με κουκούλες επιχείρησαν να κάψουν και το βιβλιοπωλείο του "Ιανού", τη στιγμή μάλιστα που είχε μέσα πολύ κόσμο. Ένας από αυτούς είπε στους ανθρώπους που ήταν μέσα: "Θα σας κάψουμε...". Στα χέρια τους κρατούσαν ένα άσπρο υγρό, παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποίησαν οι "συνάδελφοί" τους, που έκαψαν τη Marfin. Στη δε Marfin, διάβασα πως, τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να πετάξουν τις μοιραίες μολότοφ, κάποιοι περαστικοί τους είπαν: "Μη! Έχει μέσα κόσμο! Θα τους κάψετε!" Και η απάντηση ήταν: "Ας τους κάψουμε!". Το μόνο που ελπίζω είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια και ότι δεν υπήρχε δολοφονική πρόθεση εκ μέρους τους. Όχι ότι αυτό αλλάζει το αποτέλεσμα...
Αμέσως μετά οι αστυνομικοί, βρίσκοντας πάτημα σε ότι προηγήθηκε, ξεκίνησαν τη γνωστή επιχείρηση-"σκούπα" στα Εξάρχεια. Εισέβαλαν σε κατάληψη στη Ζαΐμη, άνευ λόγου, συνέλαβαν αρκετά άτομα χωρίς στοιχεία αλλά "προληπτικά", ξυλοφορτώνοντας φυσικά πολλά από αυτά. Εισέβαλαν επίσης στο Στέκι Μεταναστών και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, στη Τσαμαδού, έσπασαν ότι βρήκαν μπροστά τους, έδειραν και τραυμάτισαν πολλούς παρευρισκομένους. Θραύσμα γυαλιού, μάλιστα, έκοψε τη φλέβα μιας κοπέλας, προκαλώντας της ακατάσχετη αιμορραγία. Ακόμα και σε δύο σπίτια εισέβαλαν, παραβιάζοντας κατάφωρα το ιδιωτικό άσυλο, κι έσπασαν τα χέρια και τα δόντια από δύο ενοίκους τους. Όλα αυτά δείχνουν πως μπάτσοι και κουκουλοφόροι είναι τελικά συμπληρωματικά στοιχεία και χρειάζονται ο ένας τον άλλο
Στη Βουλή, οι πολιτικοί μας κράτησαν ενός λεπτού σιγή. Αμέσως μετά άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες. Ο Πρωθυπουργός μας συνέστησε να διαδηλώνουμε ειρηνικά, ενώ σήμερα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας και η λήψη της "βοήθειας" από τη τρόικα ψηφίζονται στη Βουλή. Μας λέει με άλλα λόγια να κάτσουμε στα αυγά μας, ενώ πρόκειται, με δικές του ενέργειες, να κατακρεουργήσει τις ζωές μας...
Τι συμπέρασμα άραγε βγαίνει από όλα αυτά; Ο τραγικός απολογισμός πάνω απ' όλα. Τρεις νεκροί. Καμμένοι ζωντανοί από επαγγελματίες "επαναστάτες". Άνθρωποι που αρνήθηκαν να εργαστούν χθες, φοβούμενοι το αυτονόητο: πως σε μέρα μεγάλης πορείας, μια Τράπεζα στο Σύνταγμα είναι σχεδόν βέβαιο πως θα καεί. Άνθρωποι που απειλήθηκαν από τα αφεντικά τους πως, αν δεν δουλέψουν παρόλα αυτά, θα απολυθούν. Άνθρωποι που τους ανάγκασαν να εργαστούν μέσα σε ένα κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου, χωρίς επαρκή πυρασφάλεια, χωρίς να έχουν δώσει σε αυτούς καμία αντιπυρική εκπαίδευση και που τους κλείδωσαν μάλιστα μέσα (!), ενώ στους δρόμους οι μολότοφ λυσσομανούσαν. Άνθρωποι που παγιδεύτηκαν σε ένα κτίριο σαν τα ποντίκια και οι "έξω" βρήκαν την ευκαιρία να τους αφανίσουν μέσα σε ένα θάλαμο αερίων...
Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως, ξανά, οι γνωστές "επαναστατικές" και "πεφωτισμένες" μειοψηφίες καπέλωσαν τη πορεία, τις διεκδικήσεις της και τον συμβολισμό της. Σήμερα, σε όλα τα κανάλια όλου του κόσμου, πρώτη είδηση είναι η δολοφονία των τριών συμπολιτών μας κι όχι η κινητοποιήσεις του κόσμου και τα αιτήματά του, όπως θα έπρεπε. Το πολιτικό αποτέλεσμα που θα επιτύγχανε και η πίεση που θα ασκούσε ο διαμαρτυρόμενος λαός, εξανεμίστηκαν και γύρισαν μπούμερανγκ. Τα κανάλια κάνουν πάρτι, εστιάζοντας στο τραγικό συμβάν και αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από το να σκύψει πάνω στο πολιτικό διακύβευμα, πάνω στη "ταμπακιέρα". Οι γνωστοί ακροδεξιοί τηλεαστέρες γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, "καταδικάζοντας τη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται" και, βρίσκοντας πάτημα, να τονίσουν πόσο δημοκράτες, ειρηνιστές και άμεμπτοι είναι. Ο κόσμος θα το σκεφτεί πολύ να ξαναβγεί άμεσα στους δρόμους, με την δυναμική που υπήρχε τις τελευταίες ημέρες για διαμαρτυρία και αντίσταση, να έχει παγώσει. Οι "γνωστοί-άγνωστοι" αγωνιστές της Ελευθερίας, πέτυχαν πάλι τον σκοπό τους...
Σε κάθε περίπτωση όμως, δε πρέπει ο κόσμος να κάτσει "ήσυχα". Να σταματήσει να διεκδικεί και να αγωνίζεται. Πρέπει όμως οι δολοφόνοι-προβοκάτορες να απομονωθούν. Και αυτό είναι ευθύνη όχι πρώτιστα της Αστυνομίας, αλλά όλων ημών, των ειρηνικών και ουσιαστικών αγωνιστών. Πρέπει να κλάψουμε τους νεκρούς μας, αλλά τους χρωστάμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία. Να ανατρέψουμε τις συνθήκες που τους εξόντωσαν...
Να σημειώσω, κλείνοντας, ότι οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν χθες έξω από τη Βουλή και όσοι προσπάθησαν να εισβάλλουν σε αυτή, δεν ήταν κουκουλοφόροι. Ήταν κανονικοί άνθρωποι, με πολιτικά, με φανερή ταυτότητα, με πρόσωπο, χωρίς κουκούλα... 

Η Αριστερά στα χρόνια της επιτήρησης...

Ανήκω στον χώρο της Αριστεράς, ως ανένταχτος πλέον. Στηρίζω με τη ψήφο μου κάποιο αριστερό κόμμα βέβαια, αλλά νιώθω πλέον σημαντικότερη την αυτονομία της πολιτικής μου σκέψης. Παρόλα αυτά, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα σε ολόκληρο το χώρο της Αριστεράς, ελληνικό και διεθνή. Και είμαι ένας από τους πολλούς αριστερούς, που η παραδοσιακή και κατεστημένη έκφραση της Αριστεράς, κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, τους έχει απογοητεύσει...
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Συν τοις άλλοις, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη στην χώρα μας, με τη πολιτική και οικονομική διαφθορά να έχει "γονατίσει" το Κράτος και τη κοινωνία. Το σκηνικό συμπληρώνεται με τη, προ ολίγων ημερών, προσφυγή της χώρας μας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης και τα άγρια και αντιλαϊκά μέτρα που τη συνοδεύουν. Η λογική λέει πως, σε τέτοιες περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και άγριας επέλασης του Κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, η Αριστερά θα έπρεπε να βλέπει μια αύξηση της επιρροής της στη κοινωνία. Γιατί όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;
Ένας λόγος είναι η γενική επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "Αριστερά", μετά τη κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποκάλυψη της αληθινής τους φύσης. Μπορεί τα καθεστώτα αυτά κάθε άλλο παρά αριστερά και σοσιαλιστικά να ήταν, αποτελώντας στην ουσία κομματικές χούντες και παράλληλα μια βάναυση μορφή κρατικού καπιταλισμού, στα μάτια όμως μιας μεγάλης μερίδας του απλού κόσμου, η σύγχρονη Αριστερά εξακολουθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά μαζί τους.
Ένας άλλος λόγος είναι, βέβαια, η πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Ενώ η επίθεση της κεφαλαιοκρατίας και του αστικού Κράτους, απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη κοινωνία, γίνεται ολοένα και πιο άγρια, ενώ ο κοινός "εχθρός" γίνεται όλο και πιο βάναυσος και ισχυρός, η Αριστερά συνεχίζει να επιδίδεται σε ένα πρωτοφανή εμφύλιο, που την αποδυναμώνει, αλλά και αποτρέπει τον πολύ κόσμο από το να την εμπιστευτεί...
Μεγάλη επί της ουσίας ευθύνη, για την ανωτέρω κατάσταση, φέρουν  τα κόμματα της Αριστεράς, με το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Το Κ.Κ.Ε. παραμένει σταλινικό ως το κόκκαλο, χωρίς ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μην εμπιστεύεται ότι δε μπορεί να ελέγξει και έχει θέσει εαυτό σε μια κατάσταση άτυπου απομονωτισμού από τη κοινωνία και της διεργασίες της. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. έχει ως θετικά ότι αποτελεί ενωτικό, κι όχι διασπαστικό, εγχείρημα της Αριστεράς, με λιγότερες από το Κ.Κ.Ε αγκυλώσεις, αυτή όμως τη "πολυφωνία" δεν έχει μπορέσει να τη διαχειριστεί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι απόψεις του είναι θολές, καθώς οι φωνές που ακούγονται από μέσα του είναι ποικίλες και αντιφατικές. Στα πλαίσιά του επικρατεί ένας άτυπος εμφύλιος, ανάμεσα στις συνιστώσες και τα ρεύματά του, που τον οδηγεί σε μια συνεχή εσωστρέφεια, ενώ η κοινωνία, από την άλλη, έχει ανάγκη να εξεταστούν τα δικά της ζητήματα. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πολύ απλά, δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Είναι μικρή σε όγκο, κατακερματισμένη κι αποκλεισμένη από τη κρατική χρηματοδότηση και τη προβολή από τα Μ.Μ.Ε.
Η θεσμική Αριστερά έχει απογοητεύσει. Η κοινωνία πλέον βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τα αριστερά κόμματα, τα οποία πασχίζουν για να συμβαδίσουν με τις εξελίξεις της. Και η κρίση, αντί να οδηγεί τον κόσμο προς τα αριστερά, τον οδηγεί σε όλο και πιο δεξιόστροφες και συντηρητικές επιλογές.

Ποπ και ροκ...

"Κάποτε...υπήρχε το λαϊκό, το έντεχνο, το ροκ/κάποτε υπήρξαν όλα αυτά πριν γίνουν ποπ..." λέει το πολύ καλό τραγούδι της Ευσταθίας, και είναι μια μεγάλη αλήθεια. Και να φανταστεί κανείς πως ο στίχος αυτός προέρχεται από ένα ποπ τραγούδι...
Κάποτε υπήρχε το ροκ, η τζαζ, το λαϊκό, το έντεχνο, η κλασσική και ως διακριτό είδος η ποπ. Τώρα το ροκ πέθανε και γεννήθηκε το λεγόμενο "alternative", που απέχει πολύ από τη ροκ αίσθηση και φιλοσοφία. Η επαναστατικότητα και η αμφισβήτηση, αξίες που είναι το DNA του κλασσικού ροκ, χάθηκαν τελείως και αντικαταστάθηκαν από  light μελωδίες και τελείως απολιτίκ και "εύκολο" στίχο. Η τζαζ αντικαταστάθηκε από την "acid jazz", το λεγόμενο "κουλτουρομπίτ", ένα είδος "μπιτακίου" για κουλτουριάρηδες και καλά. Chill out για ψαγμένα τυπάκια... Ακόμα και η κλασσική μουσική έχει μπασταρδευτεί με το ποπ. Τώρα οι τενόροι και οι σοπράνο "ψάχνονται" και με άλλα πράγματα... Μια χαρακτηριστική περίπτωση της νέας τάσης, οι ll Divo. Όσο για το λαϊκό, πρώτα έγινε σκυλάδικο και μετά λαϊκοπόπ. Και για το κατασκεύασμα του ethnic, ας μη μιλήσω καλύτερα...
Η ποπ μου αρέσει. Υπάρχει και σκεπτόμενη, ποιοτική ποπ, που την απολαμβάνω ιδιαίτερα. Στις μέρες μας όμως, ακόμα και η ποπ έχει γίνει....ποπ! Πάνε οι μέρες των Pet Shop Boys και των Depeche Mode. Τώρα καταναλώνουμε light και την ποπ μας...
Όλα έχουν γίνει ποπ...Με "ζαμπόν χωρίς λιπαρά", όπως λέει και σε ένα άλλο τραγουδάκι της η φίλη μου η Ευσταθία...

Η πιο όμορφη θάλασσα...

Η πιο όμορφη θάλασσα...


Η πιό όμορφη θάλασσα είναι αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιό όμορφο παιδί,
δε μεγάλωσε ακόμα...

Τις πιό όμορφες μέρες,
τις πιό όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Και ότι πιό όμορφο,
ότι πιό όμορφο θα' θελα να σου πω,
δε στο είπα ακόμα...


Ναζίμ Χικμέτ

Επίλογος...

Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να είναι οι τελευταίοι
οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενίκανε πουλιά
σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γένικαν άγριοι ποταμοί που τρέχουνε στη θάλασσα
και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ενας λωτός
να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι


Μανώλης Αναγνωστάκης

Θα πεταχτώ λίγο να σώσω τη Γη, κι έρχομαι...

Δε μπορώ καθόλου τους celebrities σαν τη Μαντόνα, τη Τζολί και τον Μπόνο που, ενώ κολυμπάνε στα φράγκα, την έχουνε δει ακτιβιστές και προσπαθούν να σώσουν τον πλανήτη! Είτε υιοθετώντας ντουζίνες παιδιά από την Αφρική και την Ασία, είτε συμμετέχοντας σε οικολογικά πανηγυράκια τύπου Live Aid, είτε επισκεπτόμενοι ως "Πρέσβεις Καλής Θελήσεως" διαφόρων οργανισμών τη Σομαλία και τη Ρουάντα φορώντας, όλο θλίψη και συντριβή, τις μπαντάνες και τα Rayban. Ο κόσμος όμως δεν είναι και τόσο χαζός. Και το κάλπικο πράγμα το καταλαβαίνει. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω περιστατικό...
Πριν μερικά χρόνια οι U2 ήταν σε συναυλία στη πατρίδα τους, την Ιρλανδία. Η συναυλία κυλούσε κανονικά, ώσπου ο Μπόνο κάνει νόημα στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να σταματήσουν να παίζουν. Επικρατεί απόλυτη ησυχία για μερικά δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ο Μπόνο αρχίζει να χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του: κλαπ, κλαπ, κλαπ... Μετά από λίγο, χτυπώντας πάντα τα χέρια του, λέει: "Θέλω να σκεφτείτε ότι, κάθε φορά που χτυπάω τα χέρια μου, ένα παιδί στην Αφρική πεθαίνει.". Και τότε ακούγεται μια δυνατή φωνή, από κάποιον μέσα απ' το κοινό: "Ε τότε σταμάτα να τα χτυπάς, βρε βλάκα!"

Wim Wenders: Η Καλαβρία της ανεκτικότητας.

Η νέα ταινία του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη Wim Wenders αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Στοίχισε μόλις 183.700 ευρώ, κρατάει 32 λεπτά και αποτελεί ένα είδος δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ που μας  μεταφέρει στα χωριά της Καλαβρίας, αυτής της φτωχής περιοχής της Νότιας Ιταλίας. Η ταινία ονομάζεται "Il volo", δηλαδή "Η πτήση", και δε μας μιλάει για τη Καλαβρία της Μαφίας, της γνωστής Ντραγκέτα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για μια άλλη Καλαβρία. Εκείνη της ανεκτικότητας...
Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, στα χωριά της Καλαβρίας λαμβάνει χώρα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον "πείραμα". Όλα ξεκίνησαν το 1997. Στη κοινότητα του Μπαντολάτο φτάνει ένα πλοιάριο με εξαθλιωμένους Κούρδους πρόσφυγες. Ο δήμαρχος της περιοχής, αντίθετα με ότι θα περιμέναμε από ένα δήμαρχο μιας δυτικοευρωπαϊκής χώρας, τους δέχτηκε, πάλεψε ενάντια στη γραφειοκρατία και την επιφυλακτικότητα των κατοίκων και των πολιτικών πετυχαίνοντας να τους παραχωρηθεί πολιτικό άσυλο, τους έδωσε δουλειές και τους άνοιξε τα άδεια σπίτια της κοινότητας για να μείνουν. Αμέσως άρχισε η αλλαγή. Τα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής γέμισαν ξανά ζωή, αναζωογονήθηκε η οικονομία και όλα αυτά είχαν επιπλέον ως αποτέλεσμα οι παλιοί κάτοικοι της Καλαβρέζικης υπαίθρου, που την είχαν από χρόνια εγκαταλείψει κυρίως για τη πλούσια Βόρεια Ιταλία, να αρχίσουν να επιστρέφουν στον τόπο τους. Το τοπίο στο Μπαντολάτο είχε πλέον αλλάξει άρδην προς το καλύτερο. Γρήγορα το πείραμα επεκτάθηκε και σε πολλά άλλα χωριά της Καλαβρίας, με τα ίδια ευεργετικά αποτελέσματα. Αυτό το πείραμα υποδοχής κι ένταξης των προσφύγων στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της περιοχής ονομάστηκε "μόνιμη φιλοξενία".
Σήμερα, σε μια εποχή όπου σε ολόκληρη την Ευρώπη οι νόμοι της μεταναστευτικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα εχθρικοί προς τους μετανάστες, και γίνονται ολοένα και σκληρότεροι, η Καλαβρία είναι η μοναδική περιοχή της Ευρώπης όπου η "μόνιμη φιλοξενία" των αιτούντων άσυλο προσφύγων θεσμοθετείται και προστατεύεται και νομικά. Σε μια Ευρώπη όπου η ξενοφοβία και ο ρατσισμός έχουν χτυπήσει "κόκκινο", η Καλαβρία δίνει μαθήματα αλληλεγγύης κι ανεκτικότητας, διδάσκοντάς μας πως όχι μόνο είναι δυνατόν να συνυπάρξεις με τον ξένο αρμονικά, αλλά πως αυτό μπορεί εν τέλει να γίνει κάτι εξαιρετικά επωφελές για όλους.
Η νέα ταινία λοιπόν του Wim Wenders καταγράφει, με ντοκιμαντερίστικη διάθεση, την ιστορία του πειράματος της "μόνιμης φιλοξενίας" στα χωριά της Καλαβρίας. Μια μεγάλη έκπληξη είναι πως η ταινία είναι γυρισμένη σε 3D, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον αφού η τεχνική αυτή έχει χρησιμοποιηθεί ως τώρα κυρίως σε ταινίες δράσης και καρτούν! Έτσι όμως πιστεύει ο Wenders πως θα απεικονίσει καλύτερα τη Καλαβρία, τους κατοίκους της και το φαινόμενο της "μόνιμης φιλοξενίας", αφηγούμενος ρεαλιστικότερα την ιστορία του...
Η ταινία "Il volo" του Wim Wenders θα βγει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες και σίγουρα θα αποτελέσει μια φρέσκια και μια πιο ανθρώπινη ματιά πάνω στο φαινόμενο της μετανάστευσης, λέγοντάς μας πως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να σκύψουμε πάνω του...

Η καλύτερη διασκευή του "Paranoid" ever!

Βρισκόμαστε στη Γερμανία εν έτει 1970. Το φοβερό και τρομερό ντουέτο των Cindy und Bert κάνει μια εμφάνιση στη Γερμανική τηλεόραση με μια δικιά του διασκευή του "Paranoid" των Black Sabbath. Το αποτέλεσμα είναι τόσο τραγικό που σε ταξιδεύει... Θαυμάστε...

Γκερνίκα, 26η Απριλίου 1937...

Στις αρχές του 1937 ο Φράνκο πολιορκεί λυσσαλέα τη Μαδρίτη. Μετά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων της και την αναγκαστική λύση της πολιορκίας, στρέφεται στη Χώρα των Βάσκων που τη θεωρεί εύκολο θύμα. Αρχίζει τότε η πολιορκία της πρωτεύουσας της Βασκονίας, της Γκερνίκα. Και πάλι όμως τα πράγματα δε θα έρθουν όπως τα υπολόγισε ο στρατηγός Φράνκο...
Η αντίσταση των κατοίκων της Γκερνίκα είναι τόσο άγρια και αποτελεσματική, που το ενδεχόμενο να πέσει η πόλη στα χέρια του Φράνκο φαντάζει απίθανο. Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας δεύτερης μεγάλης ταπείνωσης, αποφασίζει να προχωρήσει στο μοναδικό πράγμα που πιστεύει πως θα του εξασφαλίσει τη νίκη και θα εξαναγκάσει τους κατοίκους της πόλης να παραδοθούν: το βομβαρδισμό αμάχων...
Σαν σήμερα, ξημερώματα της 26ης Απριλίου του 1937, αρχίζει ο βομβαρδισμός της Γκερνίκα από τους Γερμανούς συμμάχους του Φράνκο, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία, συν τοις άλλοις, να δοκιμάσουν το αξιόμαχο της πολεμικής τους μηχανής, εν όψει του πολέμου που είχαν ήδη στα σκαριά. Πέφτουν 32 τόνοι εκρηκτικά. Οι στόχοι είναι κατά αποκλειστικότητα πολιτικοί. Δε χτυπήθηκε ούτε ένας στρατιωτικός στόχος. Ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης και οι νεκροί ανήλθαν σε 1.650. Η φρίκη είναι ανείπωτη...
Αμέσως η βάρβαρη αυτή πράξη κάνει παγκόσμια αίσθηση και προκαλεί το μένος όλου του δημοκρατικού κόσμου. Ο Πάμπλο Πικάσο συγκλονίζεται και, μέσα σε τρεις μόλις εβδομάδες, ολοκληρώνει τη περίφημη "Γκερνίκα" του, το σημαντικότερο ίσως αντιπολεμικό έργο Τέχνης του 20ου αιώνα
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν 73 χρόνια, γράφεται μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο κι έδωσε μια μικρή γεύση γι αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Γκερνίκα, 26η Απριλίου 1937...

Το Δ.Ν.Τ. και το μαγευτικό Καστελόριζο.

Τη Παρασκευή, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη προσφυγή της χώρας στο τριπλό μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ξεκινάει λοιπόν επίσημα, και δια στόματος του Πρωθυπουργού, μια εποχή "κηδεμονίας", κατά την οποία η χάραξη της οικονομικής πολιτικής της χώρας θα ανήκει σε πρώτο και σε τελευταίο βαθμό στoυς τρεις ανωτέρω οργανισμούς, και κυρίως στο Δ.Ν.Τ. To Δ.Ν.Τ. θα τοποθετήσει μάλιστα παρατηρητές σε όλα τα Υπουργεία, οι οποίοι θα δίνουν μηνιαίο ραπόρτο για το πόσο θα πειθαρχούν οι Έλληνες υπουργοί στα μέτρα που το Δ.Ν.Τ θα επιβάλλει. Τα μέτρα αυτά είναι βέβαιο πως θα είναι νεοφιλελεύθερα και  αντιλαϊκά, με σκοπό να πλήξουν το κοινωνικό κράτος και να επιβάλλουν στην Ελλάδα ένα οικονομικό μοντέλο ακόμα πιο "αγοραίο" και "ανταγωνιστικό", ακόμα πιο δεξιό και αντιλαϊκό δηλαδή. Ότι ακριβώς έχει κάνει το Δ.Ν.Τ σε όλες τις χώρες που έχει υπό τη "κηδεμονία" του...
Μεγάλη εντύπωση όμως μου έκανε το όλο σκηνικό που στήθηκε για την ανακοίνωση της "ιστορικής" αυτής απόφασης. Είδαμε τον ΓΑΠ  να ανακοινώνει τα μαύρα αυτά για τον τόπο μαντάτα από το λιμανάκι του γραφικού Καστελόριζου, με τα καϊκάκια να κόβουν βόλτες πίσω του και να βαράνε τη μπουρού, λες και ήταν του Ευαγγελισμού ή του Άι Νικόλα. Μέσα σε κλίμα δηλαδή εθνικής περηφάνιας και εορτής. Μήπως σκέφτηκε πως, με λίγο φολκλόρ και εφέ τύπου "Μένουμε Ελλάδα", ο Έλληνας είναι ικανός να καταπιεί το οτιδήποτε αμάσητο;
Το άλλο αξιοσημείωτο, αν και αναμενόμενο, είναι η στήριξη που δίνουν στην απόφαση αυτή του Πρωθυπουργού τα ΜΜΕ. Όλα, ανεξαιρέτως, μιλάνε για μια "γενναία" απόφαση, για κάτι "κακό αλλά αναγκαίο", για "μονόδρομο" και όλα τα σχετικά. Προσπαθούν δε να μας πείσουν πως το Δ.Ν.Τ. δεν είναι και τόσο κακό, και στο φινάλε θα μας δώσει τεχνογνωσία και θα μας "νοικοκυρέψει". Μετά από αυτό, είναι πια ξεκάθαρο πως η ολιγαρχία των καναλιών στηρίζει σκανδαλωδώς το ΠΑΣΟΚ, μια και έτσι επιτάσσουν αυτή τη στιγμή τα συμφέροντά της, κάτι που είχε φανεί ήδη από τις Ευρωεκλογές του 2009 και κορυφώθηκε στις Εθνικές Εκλογές (στην έκβαση των οποίων έπαιξε και καθοριστικό ρόλο).
Γεγονός είναι πως ο Πρωθυπουργός παρέδωσε τα "κλειδιά" της χώρας σε ξένους κερδοσκοπικούς οργανισμούς, καθιστώντας πλέον την Ελληνική Κυβέρνηση διακοσμητική. Οι τύχες μας πλέον δεν μας ανήκουν. Και φυσικά  γι αυτή του την απόφαση, να θέσει την Ελλάδα υπό καθεστώς κηδεμονίας παραχωρώντας παράλληλα ένα τεράστιο κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας, δεν ρώτησε τον μόνο καθ' ύλη αρμόδιο γι αυτό: τον Ελληνικό λαό...

Gustav Klimt: Βροχή από φύλλα χρυσού.

Τον Gustav Klimt μου τον γνώρισε μια φίλη μου που τον λατρεύει, και που έχει ψάξει το έργο του σε βάθος. Στο σαλόνι της δεσπόζει το περίφημο "Φιλί", ένας πίνακας με ιδιαίτερη δύναμη και μαγνητισμό. Αμέσως μου τράβηξαν το ενδιαφέρον δύο πράγματα: η χρυσή διακόσμηση που στολίζει τα περισσότερα έργα του, και οι σκοτεινές και μοιραίες γυναικείες φιγούρες του.

Ο Klimt τυπικά ανήκει στους συμβολιστές, ουσιαστικά όμως στον εαυτό του. Έζησε και εργάστηκε στη Βιέννη του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Υπήρξε συνιδρυτής του κινήματος της Wiener Sezession, της "Βιεννέζικης Απόσχισης", που προετοίμασε το κίνημα της art nouveau. Μέσα στα πλαίσια της Wiener Sezession γίνονταν δεκτοί ζωγράφοι όλων των σχολών και τάσεων: συμβολιστές, ιμπρεσιονιστές, νατουραλιστές. Ο μόνος γνώμονας για να ενταχθείς στο κίνημα ήταν ο αγώνας κατά της εμπορευματοποίησης της Τέχνης και υπέρ της ανεξαρτησίας του καλλιτέχνη. Αργότερα ο Klimt προσχώρησε στην art nouveau.

Η διασημότερη περίοδός του είναι η "Χρυσή". Κατά τη περίοδο αυτή χρησιμοποιεί στους πίνακές του έντονα χρυσά διακοσμητικά στοιχεία. Το χρυσό του Klimt, το ομορφότερο και πιο χαρακτηριστικό ίσως χρυσό της σύγχρονης Τέχνης, απλώνεται τόσο περίτεχνα πάνω στον καμβά, που θαρρείς πως είναι επενδυμένος με κανονικά φύλλα χρυσού. 

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι οι μυστηριώδεις, αρχετυπικές, άκρως ερωτικές και σκοτεινές γυναικείες του φιγούρες. Στον Klimt η γυναίκα παρουσιάζεται πανίσχυρη κι ερωτική, με ένα βάθος κι ένα μυστήριο, που τις μεταμορφώνει σε μια παραλυτική κι ακατανίκητη δύναμη.  

Ο Klimt θεωρείται ένας από τους γενάρχες της σύγχρονης Τέχνης. Για όποιον ενδιαφέρεται να γνωρίσει καλύτερα τον Klimt, βιογραφικά στοιχεία και πίνακές του ανά περίοδο υπάρχουν εδώ: http://www.klimt.com/

Ο kitsch "πολιτισμός" της 21ης Απριλίου.

Η σημερινή επέτειος αποτελεί μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Νομίζω πως περαιτέρω αναλύσεις για τα έργα και τις ημέρες της Χούντας, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, περιττεύουν. Όλοι γνωρίζουμε για τον ανελέητο βιασμό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της Επταετίας. Έχουν ήδη γραφτεί επί αυτού χιλιάδες άρθρα και βιβλία και η ιστορική μνήμη είναι ακόμη φρέσκια. Εδώ θα μιλήσω για ένα άλλο κομμάτι της "αλησμόνητης" εκείνης περιόδου, που δε το θεωρώ καθόλου ασήμαντο: τον αισθητικό της πολιτισμό.
Το kitsch έχει αποτελέσει κατά καιρούς ένα εξαιρετικά  αποτελεσματικό όπλο στα χέρια πολλών αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εξαίρεση φυσικά δεν αποτέλεσε και η Χούντα των Συνταγματαρχών. Είτε επειδή εκείνοι οι άνθρωποι ήταν αναλόγου επιπέδου, είτε επειδή θέλησαν επίτηδες να ρίξουν το γενικό επίπεδο και να κατασκευάσουν έτσι εύκολα χειραγωγούμενους ανθρώπους, είτε εξαιτίας συνδυασμού των δύο ανωτέρω, το kitsch αποτέλεσε το αισθητικό και πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η Χούντα. Ποιος θα ξεχάσει το περιβόητο "Πουλί" που κρέμονταν σε κάθε δημόσιο χώρο και ήταν πανταχού παρόν. Ποιος δε θυμάται τις "γυμναστικές επιδείξεις" και τις αρχαιοελληνικές παρελάσεις, με τον "Αχιλλέα" και τον " Μέγα Αλέξανδρο" να κατατροπώνουν τους "εχθρούς του Γένους" μέσα στις τσίγκινες πανοπλίες τους. Την μετατροπή της "επέλασης" του Παναθηναϊκού προς το Wembley σε μείζονα εθνική υπόθεση, τα χουντικά γλέντια και το Πάσχα που περνούσαν οι Συνταγματάρχες με τα "στρατευμένα νιάτα", τσουγκρίζοντας αυγά και χορεύοντας τσάμικο, υπό τους ήχους του "Γεια σου βρε Γιώργο Παπαδόπουλε". Και φυσικά τις επιδείξεις μόδας όπου "μόδιστροι, από την Ελλάδα και το εξωτερικόν, παρουσιάζουν τις νέες τάσεις της μόδας εις Αμερικήν και Ευρώπην", παρούσης της "κυρίας Προέδρου", η οποία προβάρει και τα αντίστοιχα συνολάκια. Ευτυχώς, έχουμε τα ανεκδιήγητα  χουντικά "Επίκαιρα" να μας τα θυμίζουν όλα αυτά.
Το kitsch χρησιμοποιήθηκε έντεχνα ως μέθοδος λαϊκής χειραγώγησης. Λαός απαίδευτος, χωρίς σκέψη, επίπεδο κι αισθητήριο, είναι έρμαιο στα χέρια κάθε επίδοξου δικτάτορα. Και σήμερα όλα τα παραπάνω, όταν τα βλέπουμε, μπορεί να μας φαίνονται εντελώς γελοία ή στην καλύτερη περίπτωση "cult", τότε όμως αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην προσπάθεια της Χούντας να ελέγξει και να διαχειριστεί, όπως θέλει, τον πληθυσμό της χώρας. Ευτυχώς που ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων τα έβρισκε όλα αυτά γελοία και τότε, το κομμάτι αυτό που τελικά αντιστάθηκε και ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στον φασισμό.
Η σημερινή ακροδεξιά έχει ένα Λεπενικό και περισσότερο ευρωπαϊκό προφίλ. Στο δικό της ακροατήριο συνεχίζει πάντα να μιλά με την γλώσσα του ρατσισμού, του εθνικισμού, του εθνικοσοσιαλισμού. Προς τα έξω όμως προβάλλεται ως μια δύναμη που σέβεται τη Δημοκρατία, που είναι "κοινωνικά αριστερή", που δε θέλει τους μετανάστες, όχι γιατί τους αντιμετωπίζει ρατσιστικά, αλλά γιατί "δε χωράνε άλλοι στην Ελλάδα". Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την τρομακτική της προβολή από τα ΜΜΕ, έχουν λειτουργήσει ευεργετικά γι αυτήν, με αποτέλεσμα ένα ακροδεξιό κόμμα να καταλαμβάνει σήμερα, με εκλογικό ποσοστό 5,63%, 15 έδρες στη Βουλή. 
Το kitsch όμως είναι πάντα παρόν! Αρκεί να δει κάποιος την αισθητική που επικρατεί στα γνωστά τηλεοπτικά κανάλια του ακροδεξιού χώρου ή τις πολιτικές συγκεντρώσεις του, όπου τον Πρόεδρο πλαισιώνουν δύο "λεβέντες" ντυμένοι "Σπαρτιάτες", με φτηνιάρικες πανοπλίες και δόρατα, πίσω από μια τεράστια αφίσα με τον Λευκό Πύργο!
Το kitsch είναι στο DNA της ακροδεξιάς. Και την βοηθάει, ακόμα και σήμερα, να διευρύνει αλλά και να αποβλακώνει το ακροατήριό της... 

Πώς να ελαφρύνεις ένα blog...

Τις λίγες ημέρες που αυτό εδώ το blog έχει ξεκινήσει τη πορεία του, έχω ακούσει ποικίλα σχόλια. Σχόλια και θετικά και αρνητικά, που όλα φυσικά είναι καλοδεχούμενα. Ένα, όμως, σχόλιο μου τράβηξε ιδιαίτερα τη προσοχή και με έκανε να το σκεφτώ λίγο παραπάνω.
Έχω ένα φίλο που, επειδή έχουμε πάνω-κάτω τα ίδια γούστα και τον ίδιο τρόπο σκέψης, το blog του αρέσει ιδιαίτερα και το προωθεί όσο μπορεί. Έτσι έδωσε το link σε κάτι δικούς του φίλους κι έπειτα τους ζήτησε τη γνώμη τους. Η απάντηση ήταν: "Καλό το blog, αλλά λίγο βαρύ...". Η αλήθεια είναι πως το σχόλιο αυτό με αιφνιδίασε λιγάκι...
Κατάλαβα τι εννοούν τα παιδιά. Αυτό που εννοεί ένας άλλος φίλος μου που είπε για το blog: "Πολύ κουλτούρα ρε φίλε...". Δεν τους κρατάω κακία φυσικά. Ίσα-ίσα! Απλά το σκέφτηκα λιγάκι και κατέληξα στα εξής:
Υπάρχουν αναρίθμητα blogs που ασχολούνται με επίσης αναρίθμητα και διαφορετικά θέματα. Ειδησεογραφία, πολιτική, τέχνη, κουτσομπολιό, μουσική και ένα εκατομμύριο ακόμα πράγματα. Ότι τύπος και να είσαι, ότι και αν ψάχνεις, θα βρεις σίγουρα πάμπολλα  blogs που θα σε ενδιαφέρουν. Κάποιος που θέλει "ελαφριά" θέματα έχει άπειρες επιλογές, κάποιος που θέλει "βαριά" θέματα, επίσης. Ακόμα, γεγονός είναι, ότι ένα blog δε μπορεί να αρέσει σε όλους εξίσου. Έχει το δικό του "κοινό", τη δική του κατηγορία ανθρώπων που θα το πλησιάσουν και θα το αγαπήσουν.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως, ακόμη κι αν το ήθελα, δε ξέρω πώς να το "ελαφρύνω" ... Δε ξέρω αν  είναι "βαρύ" ή "ελαφρύ". Εγώ απλά γράφω αυτά που σκέπτομαι και γι αυτά που μου αρέσουν και με απασχολούν. Αν έγραφα κάτι άλλο, θα συντηρούσα ένα blog που το περιεχόμενό του δε θα με εξέφραζε. Κι αυτό θα ήταν υποκρισία...
Σίγουρα, υπάρχουν άτομα που το παρόν blog δε θα τους αρέσει. Υπάρχουν όμως και άτομα που ίσως βρουν ότι κάτι έχει να τους πει. Έτσι λοιπόν, εγώ θα συνεχίσω να γράφω για ότι θεωρώ όμορφο, ενδιαφέρον και σημαντικό, με τη σιγουριά ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα δείξουν ανταπόκριση.
Το πολύ-πολύ να αλλάξω το background...

Elvis' last song

Ο Βασίλης Ραΐσης, σημαντικός σεναριογράφος ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, αποφασίζει να κάνει τη πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης. To μεγάλο budget όμως που απαιτείται σε συνδυασμό με τη πολιτική του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που χρηματοδοτεί ταινίες νέων δημιουργών με το σταγονόμετρο, τον ωθούν να κάνει κάτι ανατρεπτικό. Παίρνει μια ψηφιακή κάμερα, ζητά τη συμμετοχή ερασιτεχνών ηθοποιών, πρώην μαθητών του στα εργαστήρια θεάτρου της σχολής Μωραϊτη, κι έτσι, με ελάχιστο budget, γυρίζει τη πρώτη του ταινία. Στη συνέχεια, δεν τη βγάζει στις αίθουσες, αλλά  την ανεβάζει στο internet, προκειμένου να είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους.
Η ταινία ονομάζεται "Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις" και αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το σενάριο είναι έξυπνο, φρέσκο και ρομαντικό. Το story πάει περίπου ως εξής: Ο Μάρκος, ένας έξυπνος αλλά αδιάφορος και λίγο στον κόσμο του νέος, παίρνει στα χέρια του την πτυχιακή εργασία μιας  κοπέλας , της Ηλέκτρας, που τη ξεχνάει σε μια καφετέρια. Η εργασία τιτλοφορείται: "Η μελαγχολία στη ροκ σκηνή". Διαβάζοντάς την, ο Μάρκος ανακαλύπτει ένα γοητευτικό κι άγνωστο γι αυτόν κόσμο. Αποφασίζει να γνωρίσει την Ηλέκτρα κι έτσι η μουσική θα τους ενώσει. Η μουσική όμως θα είναι η αιτία και για τη τελική ανάμεσά τους σύγκρουση...
Δε λέω περισσότερα γιατί πιστεύω πως είναι μια ταινία που αξίζει να την ανακαλύψεις μόνος σου. Εμένα μου άφησε μια πολύ γλυκιά και φρέσκια γεύση. Είναι από τις ταινίες που, αφού τις δεις, αισθάνεσαι πως έχεις πάρει κάτι και πως δε πέρασαν απλά δύο ώρες χωρίς νόημα.
Τη ταινία μπορείτε να τη κατεβάσετε ή να τη δείτε on demand στο internet.
http://www.elvislastsong.com/

Αντισταθείτε

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε  

σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι  

και λέει : καλά είμαι εδώ. 

Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι 

και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.  

Αντισταθείτε  

στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών  

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου 

στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί  

στην κρατική εκπαίδευση  

στο φόρο  

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.  

Αντισταθείτε  

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες  

ατέλειωτες τις παρελάσεις  

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν  

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.  

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται  

μεγάλοι  

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε 

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες  

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε  

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι  

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή  

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα  

στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις 

απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό  

αρχηγό τους.  

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών  

και διαβατηρίων  

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη  

διπλωματία  

στα εργοστάσια πολεμικών υλών  

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια  

στα θούρια  

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους  

στους θεατές  

στον άνεμο 

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς  

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας 

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.  

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την  

 Ελευθερία.  

 (........)  

Και συ λοιπόν  

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις  

απο φωνή 

απο τροφή  

απο άλογο  

απο σπίτι 

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:  

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν. 

Μιχάλης Κατσαρός

  

Οι "σωτήρες" της πλατείας...

Τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερη περιοχή. Από τα μέσα κιόλας του 19ου αιώνα, αποτελούν μια εστία δημιουργικής σκέψης, πολιτισμού, αμφισβήτησης. Είναι ο φιλόξενος χώρος πάμπολλων εκδοτικών οίκων, βιβλιοπωλείων, δισκοπωλείων, θεάτρων, ωδείων, καταστημάτων μουσικών ειδών, πρεσβειών, δικηγορικών γραφείων, πολιτιστικών στεκιών, μαγαζιών με ροκ, ρεμπέτικη, έντεχνη μουσική, πανεπιστημιακών σχολών, γραφείων πολιτικών κομμάτων. Παράλληλα, αποτελούν μια περιοχή όπου γίνονται πολλές πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις, όπου η πολιτική σκέψη και δράση δε λιμνάζουν, αλλά βρίσκονται σε συνεχή δημιουργία και κίνηση. 'Ίσως γι αυτό τα Εξάρχεια, τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν μπει στο "μάτι" τόσο των συντηρητικών "νοικοκυραίων", όσο και των δυνάμεων καταστολής.
Ειδικά μετά τα "Δεκεμβριανά", τα Εξάρχεια βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Κι ενώ αποτελούν τη περιοχή με τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας στα πλαίσια του Δήμου Αθηναίων, το κράτος έχει βρει τα πατήματα που ήθελε προκειμένου να "μπει" στη περιοχή και να την ελέγξει. Η παρουσία της αστυνομίας είναι πλέον αποπνικτική. Οι κάτοικοι βιώνουν  σε καθημερινή βάση εξευτελιστικούς, πολλές φορές, ελέγχους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις γίνονται άνευ λόγου και αιτίας. Οι εισβολές τόσο της αστυνομίας, όσο και διαφόρων "πατριωτικών" ομάδων σε διάφορες εκδηλώσεις, στέκια και βιβλιοπωλεία και ο προπηλακισμός των θαμώνων είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο. Η ποιότητα ζωής των κατοίκων των Εξαρχείων έχει πλέον υποβαθμιστεί πάρα πολύ, και θαρρείς πως όλο αυτό το σκηνικό έχει στηθεί προκειμένου αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη συνοικία τους. Και ίσως αυτό να έχει μια δόση αλήθειας...
Η τεχνική είναι γνωστή ως "area purification" και έχει ως εξής: τα "κεφάλια" του real estate εντοπίζουν μια σχετικά υποβαθμισμένη περιοχή, συνήθως στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια, με διάφορους τρόπους, όπως οι τεχνητή υποβάθμιση της περιοχής και η ξαφνική εισροή επενδυτικών κεφαλαίων που πιέζουν τους κατοίκους να πουλήσουν τη γη τους, οι κάτοικοι της περιοχής εξαναγκάζονται να την εγκαταλείψουν, πουλώντας τη περιουσία τους σε σχετικά χαμηλή τιμή. Ακολούθως οι συνθήκες υποβάθμισης της περιοχής, ως δια μαγείας, παύουν να υπάρχουν. Η αξία των ακινήτων ανεβαίνει και τα "κεφάλια" του real estate πουλάνε τα ακίνητα, που αγόρασαν φτηνά, σε αρκετά μεγαλύτερες τιμές και σε κόσμο πολύ υψηλότερης οικονομικής και κοινωνικής στάθμης από εκείνο που κατοικούσε μέχρι πρότινος στη περιοχή. Η άλλοτε λαϊκή συνοικία τώρα έχει αποικιστεί από τους κατοίκους των "πλούσιων" περιοχών, οι παλιοί της κάτοικοι έχουν φύγει και οι υψηλότατες τώρα τιμές των ακινήτων κάνουν απαγορευτική την αγορά ή ενοικίαση τους από άτομα που δεν έχουν το απαιτούμενο υψηλό εισόδημα. "Μοδάτα" μαγαζιά για τη "καλή" κοινωνία ξεφυτρώνουν παντού, αλλοιώνοντας μια για πάντα τη φυσιογνωμία της περιοχής. Έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα αυτής της μορφής "ενδοαστικού ιμπεριαλισμού". Στο Λονδίνο το Soho, στο Παρίσι το Cartier Latin, στην Αθήνα το Γκάζι, τον Κεραμεικό, το Ψυρρή. Και ανάλογες προσπάθειες καταβάλλονται ώστε σε αυτή τη λίστα να προστεθούν και τα Εξάρχεια.
 Προς το παρόν, οι κάτοικοι των Εξαρχείων αρνούνται να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Και, αν και βάλλονται από παντού, δεν εγκαταλείπουν τη περιοχή τους αλλά αντίθετα παραμένουν σε αυτή, οργανώνονται, προσπαθούν να τη περιφρουρήσουν, και μάχονται με το Κράτος προκειμένου να το εξαναγκάσουν να την "αποποινικοποιήσει" και να τη βοηθήσει να γίνει πιο ανθρώπινη. Αν τελικά κάποτε "λυγίσουν", θα πρέπει να ξεχάσουμε τα Εξάρχεια όπως τα ξέρουμε...

Η "άλλη" Αμερική...

Όταν ακούω την λέξη "Αμερική", μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό δύο πράγματα. Το ένα είναι το γνωστό προφίλ  της υπερδύναμης: ο αυταρχισμός, ο ιμπεριαλισμός, οι αμέτρητοι κατά καιρούς πόλεμοι, το πανίσχυρο πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό imperium. Το άλλο είναι η εικόνα ενός Αμερικάνου να κάθεται σε ένα diner και να καταβροχθίζει ένα τεράστιο cheeseburger, μια μερίδα τηγανητά κρεμμύδια, την "πίτα της ημέρας", κι όλα αυτά παρέα με ένα γιγάντιο milkshake... Αυτή είναι όμως η Αμερική; Σε μεγάλο βαθμό, ναι. 'Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό...
Υπάρχει η κατεστημένη Αμερική. Η Αμερική των πολυεθνικών, του ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού, του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Νίξον, του Κίσσινγκερ, του Μακάρθι, του Μπους, των τηλε-ευαγγελιστών, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, του αναλφαβητισμού, του ΝΑΤΟ, του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της παντελούς έλλειψης Εθνικού Συστήματος Υγείας, των πλήρως κατευθυνόμενων media, των ταχυφαγείων, των πλαστικών Χολιγουντιανών ταινιών, των ανέργων, των λαϊκών συσσιτίων, της τρομο-υστερίας, της κτηνώδους δύναμης και της πλήρους αποχαύνωσης...
Δίπλα όμως σε αυτή την Αμερική, υπάρχει και η περίφημη "άλλη Αμερική"... Είναι η Αμερική του Μπομπ Ντίλαν, του Γούντστοκ, της τζαζ, των μπλουζ, των χίπις, των κινημάτων διαμαρτυρίας, του Μπέρκλεϊ, του Τσάρλι Πάρκερ, του Νόαμ Τσόμσκι, του Γκίνσμπεργκ, του Χάουαρντ Ζιν, της Τζόαν Μπαέζ, του Τζάκσον Πόλοκ, του Χέμινγουεϊ, του Σιάτλ, της Άντζελα Ντέιβις, του Μπόμπι Σηλ, των Μαύρων Πανθήρων, του ροκ, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του Κόπολα, της Εργατικής Πρωτομαγιάς, του Όρσον Ουέλς, των Ντορς, του Γούντι Άλεν, των Αμερικάνων που πολέμησαν και πέθαναν στον Ισπανικό Εμφύλιο, στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού, τιμώντας το διεθνιστικό τους καθήκον...
Είναι γεγονός πως η κατεστημένη Αμερική έχει τα ηνία. Αυτή επιβάλλει τη θέλησή της, τόσο μέσα στα πλαίσια των Η.Π.Α., όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή στιγματίζει, με τη τεράστια ισχύ της και την ακόρεστη δίψα της για παγκόσμια επικυριαρχία, τις ζωές όλων των κατοίκων του πλανήτη, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες. Όμως η φωνή της "άλλης" Αμερικής είναι πάντα παρούσα. Και κατά καιρούς έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στο ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. Είναι η Αμερική που, αν και μειοψηφική, σκέπτεται και αντιστέκεται.
Η κατεστημένη Αμερική σου λέει: "Φίλε, κατανάλωσε και άραξε στη πολυθρόνα. Όλα πάνε καλά...". Η "άλλη" Αμερική σου λέει: "Φίλε, τα πράγματα δε πάνε καλά. Αν όμως σηκωθείς από τη πολυθρόνα και παλέψεις, ίσως πάνε καλύτερα...".

Θα συναντηθούμε στο σαλούν...

Τη Λένα Πλάτωνος τη γνώρισα όταν ήμουν περίπου 5 ετών. Στη τότε εκπομπή του Νίκου Πιλάβιου "Χιλιοποδαρούσα", ακούστηκε μια μαγευτική μελωδία. Ήταν το τραγούδι "Ρόζα, Ροζαλία" από τη περίφημη "Λιλιπούπολη". Φυσικά τότε δε γνώριζα ούτε την ίδια, ούτε πως το τραγούδι αυτό ήταν δικό της...
Η Λένα Πλάτωνος, "μαθήτρια" του Χατζιδάκι και πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής στη χώρα μας, άφησε δίσκους-παρακαταθήκες που τάραξαν με τη πρωτοπορία και την ευρηματικότητά τους τα νερά της ελληνικής μουσικής σκηνής. "Σαμποτάζ", "Καρυωτάκης", "Μάσκες ηλίου", "Το σπάσιμο των πάγων" και φυσικά η συμμετοχή της στη "Λιλιπούπολη". Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει το εξής: "Η διάδοχος του Χατζιδάκι είναι γυναίκα και ονομάζεται Λένα Πλάτωνος."
Η  Πλάτωνος, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και ταλαιπωρημένη από σοβαρά προσωπικά προβλήματα, χάνεται από το προσκήνιο. Θα επανέλθει το 2008 με το δίσκο "Ημερολόγια" και μια πολύ επιτυχημένη συναυλία στο Ηρώδειο. Θα ακολουθήσουν το 2009 ζωντανές εμφανίσεις στο "Κύτταρο", οι οποίες αποτέλεσαν σημαντικότατο γεγονός στα πλαίσια της πολιτιστικής Αθήνας, με μεγάλη ιστορική σημασία.
Πριν λίγες εβδομάδες την είδαμε στην εκπομπή της Λένας Αρώνη "Ημερολόγια", σε μια από τις σπάνιες τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Εκεί αποκάλυψε πως αυτή τη περίοδο δουλεύει καινούργια μουσική, πάνω στη ποίηση του Καβάφη, με ηλεκτρονικά κυρίως στοιχεία. Ένα μεγάλο στοίχημα δηλαδή. 
Αν η νέα της δουλειά, πάντως, φτάσει έστω και στο μισό ύψος του "Καρυωτάκη" της, θα έχουμε ακόμα ένα αριστούργημα δια χειρός Λένας Πλάτωνος...
Ακολουθεί ένα δείγμα από τον "Καρυωτάκη", με την εκπληκτική ερμηνεία της Σαβίνας Γιαννάτου...

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».



Pablo Neruda

Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια...

Έφυγε χθες, σε ηλικία 57 ετών ο Μάνος Ξυδούς. Ομολογώ πως δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερος fan της μουσικής των Πυξ-Λαξ. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι, ανεξάρτητα από τις δικές μου προτιμήσεις, τόσο οι Πυξ-Λαξ όσο και ο Μάνος αποτέλεσαν σημαντικό κεφάλαιο της έντεχνης μουσικής του τόπου. Και επίσης ότι ο Μάνος Ξυδούς πορεύτηκε αθόρυβα και με αξιοπρέπεια στο χώρο της ελληνικής μουσικής, χωρίς να εξαργυρώσει την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα που κέρδισε από τη συμμετοχή του στους Πυξ-Λαξ με συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής ή συμμετοχές σε γιορτές του Δήμου Αθηναίων. Αυτός, άσχετα επειδή δε το ήθελε ή επειδή δε το κατάφερε, δεν έγινε κατεστημένο. Καλό ταξίδι Μάνο...

The Poe Toaster

 Στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και 61 χρόνια συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο. Κάθε χρόνο, από το 1949 μέχρι και σήμερα, στις 19 Ιανουαρίου κατά το ξημέρωμα, εμφανίζεται στον τάφο του ποιητή Edgar Allan Poe μια παράξενη μορφή με μαύρα ρούχα, καπέλο, μάσκα και μπέρτα. Ο μυστηριώδης αυτός άνθρωπος πηγαίνει στο μνήμα του Poe κρατώντας ένα μπουκάλι κονιάκ και τρία τριαντάφυλλα. Στη συνέχεια πίνει το μισό μπουκάλι κονιάκ, κάνοντας πρόποση στο πνεύμα του ποιητή, και αποθέτει το μπουκάλι με το κονιάκ που έχει μείνει και τα τρία τριαντάφυλλα στο μνήμα. Σημειώνουμε πως η 19η Ιανουαρίου είναι η ημέρα των γενεθλίων του Edgar Allan Poe.
Μέχρι σήμερα κανένας δεν έχει κατορθώσει να ανακαλύψει τη ταυτότητα του άνδρα αυτού. Την ημέρα του χρόνου που το παράξενο αυτό τελετουργικό λαμβάνει χώρα στο νεκροταφείο της Εκκλησίας Westminster, όπου είναι θαμμένος ο Poe, ο χώρος γεμίζει δεκάδες περίεργους που προσπαθούν να αποκαλύψουν τη ταυτότητα του άνδρα, τα μέλη όμως της Baltimore Edgar Allan Poe Society τους αποτρέπουν από το να καταφέρουν τον σκοπό τους, απομακρύνοντάς τους από τον μυστηριώδη θαυμαστή του ποιητή. Χωρίς λοιπόν να είναι τίποτα γνωστό γι αυτόν, τον αποκαλούν "The Poe Toaster".
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να αποκαλυφθεί το πρόσωπο ή η ταυτότητα του Poe Toaster. Φαντάζομαι ότι ούτε ο ίδιος ο Poe θα το ήθελε. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω τα λόγια που ψελλίζει την ώρα που κάνει την πρόποσή του. Εικάζω πως είναι αυτά: "All that we see or seem is but a dream within a dream...".
Σημ: Ένας φίλος, αφού διάβασε το παραπάνω post, μου έκανε κάποιες επισημάνσεις. Μου είπε ότι φέτος, για πρώτη φορά, ο Poe Toaster δεν εμφανίστηκε στο καθιερωμένο ραντεβού του. Και ότι στον Poe δεν άρεσε καθόλου το κονιάκ!

Ο Μάνος εν έτει 2010...

Ο Μάνος Χατζιδάκις μας λείπει... όχι μόνο η μουσική του αλλά και το πολύ εύστοχο κοινωνικό του σχόλιο, που θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σήμερα. Σε μια εποχή κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά κυρίως κοινωνικής και ανθρωπιστικής, τον είχαμε ανάγκη να μας αποκαλύπτει, με τον ιδιαίτερα λεπτό αλλά και καυστικό τρόπο του, τα λάθη και τις παραλείψεις μας...

Rock the Casbah!!!

Αντί γνωριμίας...

Αυτό το blog ξεκινάει τη πορεία του ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό ή προορισμό. Χωρίς επίσης συγκεκριμένη κι αυστηρή θεματολογία. Θα μοιραζόμαστε πράγματα που μας αρέσουν, μας προβληματίζουν και που καμία φορά ίσως μας ενοχλούν. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στη πορεία...